Page 140 - แง่มุมความรัก
P. 140
ตาเคยบอกมะลิ
แม่กลับมาถึงบ้าน แล้วปรึกษากับลุงเรื่องตา ในที่สุดก็ตัดสินใจพา
ตากลับมาอยู่ที่บ้าน ใบหน้าของตาไม่เหมือนเดิมเลย ใบหน้าที่เมื่อก่อนมีแต่
รอยยิ้มบัดนี้ได้หายไปหมดแล้วเหลือเพียงใบหน้าที่มีแต่ความเจ็บปวดและ
ความเศร้า มะลิพยายามป้อนข้าวต้มที่แม่ท�าไว้แต่ตาทานได้น้อยเหลือเกิน แขน
ขาของตาไม่มีแรงขยับได้เลย ท้องของตาก็บวมเป่งเพราะตาไม่มีแรงแม้แต่ขับ
ถ่ายอุจจาระออกมา
ตอนนี้ 7.30 น. ถึงเวลาที่ต้องไปโรงเรียนแล้ว มะลิเข้าไปบอกตาว่าจะ
ไปโรงเรียนแล้วนะ ตาพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา นี่คงเป็นรอยยิ้มแรกนับจากวัน
ที่ตาป่วย ตายิ้มแล้วมะลิก็มีความสุข มะลิก�าลังจะเดินออกจากบ้านแต่ก็ชะงัก
เพราะความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว แม่บอกว่าให้มะลิท�าใจไว้เพราะตาเหลือ
เวลาอีกไม่มากแล้ว พอคิดได้ก็ตัดสินใจหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า
แล้วมานั่งเฝ้าตา ช่วงเวลานับจากนี้มะลิเพียงแค่อยากใช้เวลาอยู่กับตาให้นาน
ที่สุดก็พอ
มะลิตื่นขึ้นมาเพราะนั่งเฝ้าตาจนเผลอหลับไปเห็นภาพใบหน้าของตา
ซีดมาก ตาหายใจอ่อนลงๆ ร่างกายของตาเริ่มเย็นเฉียบและนอนแนบนิ่ง ไม่มี
สัญญาณใดๆรับรู้ภายใต้เครื่องออกซิเจนนี้เลย มันบ่งบอกให้มะลิรู้ว่า ตาได้จาก
ไปอย่างสงบแล้ว
น�้าตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาจนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่เป็น
อยู่ตอนนี้ได้ เสียงสะอึกของผู้คนรอบข้างที่มาเยี่ยมตาก็คงรู้สึกเหมือนเดียวกัน
มะลินั่งมองร่างที่ไร้วิญญาณที่นอนแนบนิ่งอยู่ ท�าได้เพียงจับมือเย็นเฉียบมากุม
ไว้ สองมือนี้สินะที่คอยเลี้ยงดูมะลิมา แต่สองมือของมะลิยังไม่มีโอกาสได้ดูแล
ตาเลย ตาคงเหน็ดเหนื่อยมาทั้งชีวิต มันคงถึงเวลาแล้วที่ตาจะได้พักผ่อนให้
สบายสักที
งานศพของตาถูกจัดขึ้นที่บ้าน มะลิก�าลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนดาดฟ้า
ภาพเก่าๆในอดีตที่มีตาอยู่มันยังคงวนเวียนอยู่ไม่จบไม่สิ้น แสงอาทิตย์ลับ
อัญชากานต์ โยมา 137
