Page 62 - แง่มุมความรัก
P. 62
ลิ้นเลียขนปุยของอัสตัน เสียงเห่าของมันท�าให้เป็นที่สนใจของคนที่เดินผ่านไป
ผ่านมา อัสตันตัวสั่นสายตามองหาช่องทางในการหลีกหนี แต่มันถูกล้อมรอบ
ด้วยสัตว์แปลกๆ ด้านซ้ายของมันมีเจ้าเสียงแหลมที่ร้องเมี๊ยวๆอย่างน่าร�าคาญ
ด้านหลังของมันก็มีเจ้าตัวเล็กที่ร้องจี๊ดๆ ซึ่งก�าลังพยายามแทะขนของมัน ความ
อดทนมีขีดจ�ากัด เจ้ากระต่ายน้อยตัดสินใจนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
เวลาผ่านไปนับชั่วโมงจนในที่สุดเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเสียงรอบข้างสงบลง
บางอย่างที่ใหญ่กว่าได้ยกตัวมันขึ้นมา อัสตันลืมตามองเด็กผู้หญิงตัวผอมๆ ใน
ชุดกระโปรงผมยาวๆ ของเธอท�าให้ดูน่ารัก ดวงตากลมโตที่จ้องมองมา รอยยิ้ม
เล็กๆ เกิดขึ้นที่มุมปาก
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”
ค�าพูดที่ฟังดูอบอุ่น อัสตันนึกถึงแม่ทันที บางสิ่งบางอย่างที่มนุษย์ตัว
สูงมีซึ่งคล้ายคลึงกับแม่กระต่าย อัสตันได้เพื่อนคนแรกระหว่างการเดินทางไป
ยังเมืองประหลาดๆ เด็กผู้หญิงคนนี้ก็ประหลาด เธอบอกว่าเธอชื่อ ลลิน
ลลินได้เล่าเรื่องราวชีวิตมากมายให้อัสตันฟัง ลลินบอกว่าเธอได้ชื่อมา
จากคุณพ่อที่เสียไป พ่อบอกกับเธอว่า ลลินแปลว่าพระจันทร์ เธอจะไม่มีวัน
โดดเดี่ยวเพราะตราบใดที่ยังมีพระจันทร์ก็ยังมีหมู่ดาวที่ล้อมรอบตัวเธอคอย
ส่องแสงระยิบระยับให้ลลินไม่อ้างว้าง ลลินอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เพียงล�าพัง
ทุกๆ คืนเธอจะพาอัสตันออกมาที่ระเบียง อัสตันเฝ้ามองลลินบนท้องฟ้าด้วย
ความสิ้นหวัง แต่แล้ววันหนึ่งเจ้ากระต่ายก็เกิดความคิดดีๆ ขึ้น
“ถ้าฉันบินขึ้นไปล่ะ จะไปถึงลลินไหม...?”
ในที่สุดอัสตันก็ตัดสินใจท�าอะไรบางอย่าง มันกระโดดขึ้นบนอากาศ
ขาทั้งสี่พยายามแหวกว่ายจนสุดก�าลัง แต่เพียงไม่กี่วินาที ร่างกายของมันก็นอน
แน่นิ่งลงกับพื้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ ลลินข�ากับท่าทีของ
เจ้ากระต่ายน้อยที่ก�าลังพยายามบินเสมือนว่าตัวเองเป็นนก
“เจ้ากระต่ายน้อย แกรู้ไหมว่าท�าไมฉันถึงชอบนอนมองท้องฟ้า
เวลากลางคืน” อัสตันฟังลลินพูด
กานต์พิชชา นามเมือว 59
