Page 24 - มนุษย์
P. 24
สิ่งที่ผมเห็น คือสภาพของสัตว์ที่ถูกอุกกาบาตทับตาย หนังสือในมือผม..
เลือด..เลือด..เต็มไปหมดเลย..ผมคิดว่าผมน่าจะได้ยินประโยคเดิมจากสัตว์เหล่านั้น
แต่....ไม่ใช่ พวกมันหันมามองทางผมแล้วพูดว่า “ถึงเวลาของแกแล้ว”
ผมปิดหนังสือทันที วางหนังสือไว้ที่เดิม พร้อมก้าวขาออกจากร้าน ผมไม่
สามารถอยู่ต่อได้ มันน่ากลัวจริงๆ
พอกลับถึงบ้านผมก็ได้เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง จนมีความคิดแว้บเข้ามาในหัวว่า
ควรจะปรึกษาใครซักคน จึงโทรเล่าเรื่องให้เพื่อนของผมฟัง แต่พอจะเล่านิทานให้ฟัง
เพื่อนก็บอกว่าไม่ว่างให้ผมเขียนใส่สมุดไปให้มันอ่านพรุ่งนี้ที่โรงเรียน ผมจึงนั่งเขียน
นิทานเหล่านั้นลงในสมุด ระหว่างที่ผมเขียนนั้นผมกลับมีความรู้สึกคุ้นเคยกับตัวละคร
เหล่านั้นอย่างประหลาด
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของวันใหม่บนโต๊ะท�างานของผมเองพร้อมกับบ่นกับตัว-
เองว่า “โอย นี่เราเผลอหลับไปตอนไหนกัน” หลังจากนั้นผมก็หันไปมองนาฬิกาก็พบ
ว่าสายแล้ว จึงรีบร้อนแต่งตัว แล้ววิ่งออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อไปโรงเรียงเรียน
“ตุบ”
เสียงของโลหะสีด�าขนาดใหญ่ขับเคลื่อน 4 ล้อพุ่งเข้าชนร่างกายผม ผมลืมตา
ขึ้นมาพบว่าตัวตัวผมก�าลังนอนจมกองเลือดอยู่ ใช่แล้วครับในขณะที่ผมก�าลังรีบ
ข้ามถนนเพื่อไปโรงเรียนผมไม่ได้ระวังรถ จึงถูกรถชนเข้าที่กลางล�าตัว ขณะที่ตาของ
ผมก�าลังจะพร่ามัวและก�าลังจะหลับลงนั้น เหมือนเวลารอบตัวผมหยุดลง ผมก็ได้
มองเห็นชายใส่เสือคลุมสีด�าเดินเข้ามาหาผม ใช่แล้วเขาคือคนที่ผมเจอที่ร้านหนังสือ
เขาเอื้อมมือมาหยิบสมุดที่กระเป๋าหลังของผมไป และยิ้มให้กับผม พร้อมกับเขียนชื่อ
เรื่องบนปกสมุดผมด้วยปากกาสีแดงราวกับเลือดว่า
“นิทานกาลครั้งหนึ่ง”
ในที่สุดผมก็นึกออกตัวละครในเรื่องเหล่านั้น คือตัวละครที่ผมสร้างขึ้นสมัยที่
ผมเป็นเด็ก สมัยที่ผมยังไม่โดนคุณแม่บังคับให้เป็นหมอ สมัยนั้นผมมีความฝันเป็นของ
ตัวเอง ความฝันที่เป็นนักเขียน ผมได้ทิ้งพวกเขาเหล่านั้นไว้ด้านหลังแล้วเดินไปตาม
ทางที่คุณแม่เลือกให้ ชายชุดด�าคนนั้นถอดฮู้ดออก
มัฆวาน คำามี 21
