Page 25 - มนุษย์
P. 25
“ดรีมแมน” ผมเอยชื่อของเขาออกมาด้วยน�้าเสียงแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ
เขาคือตัวละครที่ผมสร้างขึ้นมาเช่นกันและเป็นตัวละครที่ผมชอบมากที่สุด เขาคือคน
ที่น�านิทานพวกนั้นมาให้ผมได้อ่าน แต่ผมกลับลืมเขาไป ตอนนี้ผมเสียใจมากทั้งที่
การเรียนเพื่อจะไปสอบหมอมันไม่เคยท�าให้ผมมีความสุขเลย ผิดกับตอนที่ผมได้สร้าง
พวกเขาได้มอบเรื่องราวให้กับพวกเขา ตอนนั้นผมมีความสุขมาก หากย้อนเวลาได้
ผมจะไม่เลือกทางนี้ผมควรจะเลือกในสิ่งที่ผมรักดีกว่า แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว
ผมเปล่งเสียงสุดท้ายออกมาด้ายน�้าเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง
“ขอโทษนะ” หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง
“ไม่ต้องเป็นห่วงไปนิทานเรื่องสุดท้ายของนายต้องมีคนได้อ่านอย่าง
แน่นอน”
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินออกมาจากปากของชายชุดด�าคนนั้น
ไม่แน่นะขณะที่คุณเดินกลับบ้านคุณอาจได้พบเขาและได้อ่านนิทานของผม
*******
22 สานกล้าวรรณกรรม 3
