Page 22 - มนุษย์
P. 22
นิทาน
มัฆวาน ค�ามี
คาสโนว่าก�ามะลอ
“อ่านหนังสือได้แล้ว อีก 2 ปีต้องสอบเข้ามหาลัยแล้วนะ” นั่นคือสิ่งที่คุณแม่
ของผมคอยย้�าเตือนผมตลอดเวลา คุณแม่ของผมท่านคาดหวังในตัวผมไว้มากอยากให้
ผมเป็นหมอ ถึงแม้ผมจะไม่ได้อยากจะเป็นมันเท่าไหร่แต่ผมก็ต้องตั้งใจเรียน เพื่อคนที่
ผมรักที่สุด เพื่อเป็นการตอบแทนคุณของท่านที่เลี้ยงผมมา และผมต้องท�ามันให้ได้
เย็นวันหนึ่งขณะที่ผมก�าลังเดินทางกลับจากโรงเรียนเพื่อไปเรียนพิเศษตาม
ปกติ ผมก็ได้สังเกตเห็นสิ่งที่ผิดปกติบางอย่างขึ้น ใกล้ๆกับตึกเล็กๆสีส้มที่ผมเดินผ่าน
ทุกวันผมก็ได้พบกับตรอกเล็กๆที่ค่อนข้างมืด มันแปลกมากเพราะทั้งๆที่ผมเดินผ่าน
ตรงนี้ทุกครั้งแต่ผมกลับไม่เคยเห็นมันเลย ผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่ตรอกนั้น ขณะที่
ผมเดินเข้ามาภายในตรอกนั้นมืดมาก ผมพยายามใช้มือคล�าตามก�าแพงของตึกไป
เรื่อยๆจนสุดทาง ผมได้พบกับร้านหนังสือร้านหนึ่ง มีสภาพค่อนข้างเก่าและสกปรก
ผมเดินเข้าไปภายในร้านมันกลับต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง เพราะภายในร้านมี
สภาพสะอาดและสวยงามมาก ผมพบมีชายใส่เสื้อคลุมสีด�า แต่ผมก็ไม่สามารถมอง
เห็นหน้าเค้าเพราะมันค่อนข้างมืดและเขาก็ใส่ฮู้ดอยู่ด้วย
“เข้ามาดูหนังสือก่อนสิเจ้าหนู” เสียงของชายคนนั้นบอกกับผม
“เอ่อ...ก็ได้ครับ” ผมตอบเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
พอผมเดินเข้ามาภายในร้านผมก็มองดูหนังสือบนชั้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง
สะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่ง ผมหยิบมันขึ้นมาอ่านหน้าปกเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดง
ราวกับเลือดว่า “นิทานกาลครั้งหนึ่ง”
“กระต่ายกับเต่า” นี่คือนิทานเรื่องแรกที่ผมอ่านจากหนังสือเล่มนี้
เนื้อเรื่องของนิทานเรื่องนี้จะเหมือนกับนิทานที่ทุกคนเคยได้ยินคือกระต่ายต้องมาวิ่ง
แข่งกับเต่า และกระต่ายก็วิ่งน�าเต่าไป แต่ช่วงต่อๆ ไปของนิทานเรื่องนี้ค่อนข้างแตก
ต่างจากเรื่องที่เคยได้ยินมา คือ ขณะที่กระต่ายก�าลังนอนหลับอยู่นั้นพอเจ้าเต่าเดิน
มัฆวาน คำามี 19
