Page 17 - มนุษย์
P. 17
“คุณจะไม่ห้ามผม?”
“ผมจะห้ามคุณท�าไม ในเมื่อมันเป็นชีวิตของคุณ” เขาดูจะไม่สะทกสะท้าน
กับการเห็นคนก�าลังจะฆ่าตัวตายเลย ราวกับเขาเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา
ความสงสัยทวีคูณขึ้น ชายคนนี้เป็นใคร? เขาต้องการอะไร?
เราเงียบไปครู่หนึ่ง เขาคงเห็นผมไม่กระโดดเสียที จึงเอ่ยปากพร้อมท�าท่าทาง
ผิดหวังเล็กน้อย
“สรุปว่าคุณไม่กระโดดแล้ว? งั้นมานั่งกับผมสิ”
“ผมกระโดดแน่!” ผมชักฉุนที่ถูกดูถูก เอาล่ะ ผมจะกระโดดให้ดู
ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับความสูงอีกครั้ง แต่ความเกรี้ยวกราดเมื่อครู่คง
ไปกระตุ้นความลังเลให้ตื่นตัวขึ้นมา ความมั่นใจอย่างหนักแน่นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็น
เบาหวิวทันที ความกลัวมีอิทธิพลเหนืออื่นใด ผมได้แต่ยืนมองความสูง 20 เมตรด้วย
อาการสั่นๆ
“ว่าไงล่ะคุณ จะไม่มานั่งกับผมหน่อยหรือ?” เขาหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะ
ที่ไม่ใคร่จะน่าฟังนัก มีทั้งอารมณ์ขันและเศร้าในคราเดียวกันผมถอนหายใจยาว
เงยหน้ามองฟ้า ต่อว่าตัวเองที่ปล่อยให้ความลังเลและความกลัวเข้าครอบง�า ก่อนจะ
เดินโซซัดโซเซไปนั่งข้างชายคนนั้นด้วยยิ้มเจื่อนๆ
“ท�าไมถึงคิดสั้นล่ะ?”
ค�าถามของเขาดึงเอาภาพอดีตอันแสนปวดร้าวขึ้นมา
“คุณไม่ต้องรู้หรอก”
“ผมอยากจะรู้” เขายิ้มอ่อนๆ “เผื่อจะช่วยได้”
“คุณช่วยไม่ได้หรอก”
“คุณยังไม่ลองเล่าเลย จะรู้ได้อย่างไร”
ด้วยความไม่ไว้ใจเขาสักเท่าไร ผมลังเล คนคนนี้เป็นใครยังไม่รู้เลย
แล้วแบบนี้จะไปเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังได้อย่างไร...แต่อย่างไรผมก็จะตายแล้วนี่
เล่าให้เขาฟังเสียหน่อยจะเป็นไร คิดได้เช่นนี้ ผมเลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เผชิญมา
“ผมโตมาในครอบครัวที่ฐานะค่อนข้างยากจน”
รอยยิ้มของผมตอนนี้คงไม่ต่างจากดอกไม้งามที่เหี่ยวเฉา
14 สานกล้าวรรณกรรม 3
