Page 19 - มนุษย์
P. 19
ผมจะรับไหว ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุกสิ่งอย่างรอบตัวดูมืดมน ไม่ว่าจะมองอะไร
ก็เป็นทุกข์ไปหมด ความมืดเริ่มปกคลุมเรื่อยๆจนกลืนกินแสงสว่างไป
“ตอนที่ผมเดินผ่านตึกนี้ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น มันบอกว่า โลกนี้ไม่มีอะไร
แล้ว ทุกสิ่งก็เหมือนเดิม ดูเหมือนๆกันไปหมด ผู้คนใช้ชีวิตแบบเดิมๆ โลกช่างน่าเบื่อ
ได้เวลาจากมันไปเสียที...”
“ผมเข้าใจคุณ” เขากล่าวหลังจากเราเงียบไปพักหนึ่ง ดวงตาเลื่อนลอย
“หากผมเป็นคุณ ก็คงท�าแบบเดียวกัน บางทีการตายอาจไม่ทรมานเท่า
การมีชีวิตอยู่ แต่คุณแน่ใจจริงๆแล้วหรือว่าจะตาย?”
ค�าถามของเขาท�าให้ผมหยุดคิด ผมแน่ใจจริงๆหรือว่าจะตาย? ค�าตอบ
มากมายถาโถมออกมา มันมากเกินจนดูสับสนอลหม่าน ภาพในอดีตย้อนกลับมา
ใบหน้าของแม่ที่เปื้อนรอยยิ้ม อ้อมกอดอันอบอุ่นของพี่สาว ทุกสิ่งอย่างดูชัดเจน
เหลือเกิน ผมนั่งทบทวนกับตัวเอง น�้าตาที่ยังไหลไม่หยุดถูกเพิ่มปริมาณเข้าไปอีก
ความเค็มของมันคงจะเป็นผลพวงแห่งความเศร้าที่ผมต้องเผชิญมา บางทีถ้าผม
ตัดสินใจฆ่าตัวตาย ความทุกข์ของผมอาจถูกส่งต่อไปยังผู้คนรอบข้างเหมือนกับที่ผม
เผชิญมา เช่นนั้นแล้วความตายก็ไม่ต่างจากห่วงโซ่ที่มีแต่จะส่งต่อความทุกข์ไปเรื่อยๆ
ไม่รู้จบงั้นหรือ?
ผมอยากหยุดห่วงโซ่นั้น ความคิดของผมเปลี่ยนไป ค�าถามของชายคนนี้ช่วย
สะกิดให้ผมได้คิด ได้ทบทวนกับตัวเอง ความเศร้าที่ผมแบกไว้ค่อยเบาลง แสงสว่างถูกจุด
ขึ้นอีกครั้งครั้ง แม้จะดูริบหรี่ แต่ก็แจ่มชัดในความมืดเช็ดน�้าตาที่แก้ม แม้คราบน�้าตาจะ
หลงเหลือ แต่หยดน�้าตาหายไปแล้ว
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นมองเขา “ผมไม่ฆ่าตัวตายแล้ว”
เขายิ้มให้แทนค�าพูดว่า “คุณคิดถูกแล้ว” พร้อมยืนขึ้น เราสบตากัน
“ใช้ชีวิตของให้คุ้มค่า”
เราจับมือกัน ผมไม่ได้กล่าวขอบคุณ ไม่จ�าเป็น ผมรู้ว่าเขารับรู้ถึงสิ่งนี้ได้
16 สานกล้าวรรณกรรม 3
