Page 16 - มนุษย์
P. 16
ชายแปลกหน้า และการฆ่าตัวตาย
กัมปนาท ศรีเจริญพันธ์
20 เมตร...
นั่นคือความสูงที่วัดจากพื้นคอนกรีตด้านล่างขึ้นมาถึงใต้ฝ่าเท้า
ของผม ดวงตาจับจ้องความอ้างว้างตรงหน้า ความคิดก็อ้างว้างเช่นกัน...
อ้างว้างเกินกว่าจะบรรยายได้ สรรพสิ่งรอบกายราวกับหยุดนิ่ง กลุ่มเมฆเทาทะมึน
ส่งเสียงค�าราม แต่โสตประสาทของผมกลับไม่รับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น ทุกอย่างเงียบงัน
สภาพจิตใจของผมในเวลานี้คงไม่ต่างจากซากปรักหักพังหลังสงคราม
ที่เสียหายเกินกว่าบูรณะใหม่ ความเย็นเยียบของสายลมย�้าเตือนให้รู้ตัวว่าก�าลัง
ท�าอะไร ผมก้มลงมองพื้นด้านล่าง อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าร่างของผมจะลงไปนอนแผ่หลา
อยู่ตรงนั้น ผมตัดสินใจแล้ว นี่ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ
ผมหลับตา อ้าแขนโอบกอดสายลม หวังให้มันน�าพาร่างผมไป
โดดสักทีสิ...
โดดสักทีสิ...
“โดดสักทีสิวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดห้วงความคิด
“มัวแต่ลังเลอยู่ได้”
ผมหันขวับไปทางต้นเสียง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเขาดู
คุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาสีเทากอปรกับท่าทางเฉื่อยชาท�าให้ดูไม่น่าไว้ใจ
“คุณเป็นใคร”
ไม่มีค�าตอบจากชายคนนั้นนอกสายตาเย็นชาที่จับจ้องมา
“ผมถามว่าคุณเป็นใคร!” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“คุณไม่ต้องรู้หรอก” น�้าเสียงอันนิ่งเรียบของเขายิ่งท�าให้ดูไม่น่าไว้ใจเข้าไปใหญ่
“เอ้า กระโดดสิคุณ!” เขาร้องท้าทาย
กัมปนาท ศรีเจริญพันธ์ 13
