Page 125 - ตามรอยพระศาสดา
P. 125
124
ไม่ใช่คนชั้นต�่าที่ไหน แล้วท�าไมจึงไม่มีใครถามถึงเราเลย เห็นเราเป็นตัวอะไร
จึงไม่ถวายลาภสักการะ
ปล่อยให้สถานการณ์เป็นอยู่อย่างนี้ต่อไปคงเหี่ยวแห้งตายแน่จ�าเรา
จะต้องหาทางท�าให้ใครบางคนเลื่อมใสเราบ้างแล้ว จะได้มีลาภสักการะ
บริบูรณ์อย่างเขาบ้าง”
พระเทวทัตคิดถึงคนที่จะท�าให้เลื่อมใส
“พระเจ้าพิมพิสารคงไม่เอากับเราเป็นแน่เพราะเป็นพระโสดาบัน
พระเจ้าโกศลนั่น ก็คงไม่เห็นเราอยู่ในสายตาเช่นกัน แต่พระราชกุมาร
อชาตศัตรู โอรสของพระเจ้าพิมพิสารนี้ไม่แน่ เพราะพระองค์ไม่ใช่ผู้มีความคิด
แยกชั่วดีไม่เป็น เราอาจชักน�าได้”
วันหนึ่ง พระเทวทัตได้โอกาสไปหาพระราชกุมารอชาตศัตรูที่เมือง
ราชคฤห์ เมืองหลวงแห่งแคว้นมคธ ไม่ทันที่พระราชกุมารจะทรงรู้ว่าเป็นใคร
พระเทวทัตก็แปลงกายเป็นเด็กน้อย มีงู ๔ ตัว พันที่มือและเท้า ตัวหนึ่ง
พันที่คอ ตัวหนึ่ง เทริดบนศีรษะ ตัวหนึ่งคล้องเฉวียงบ่า เหาะลงมาจาก
อากาศนั่งลงบนตัก (พระเพลา) ของพระราชกุมาร
พระราชกุมารทรงกลัวมาก จึงร้องเสียงลั่น เมื่อรวบรวมพระสติ
ได้แล้ว จึงถามว่า
“เจ้าเป็นใคร?”
“อาตมา! คือเทวทัต”
พระเทวทัตตอบแล้วแปลงกายเป็นพระตามเดิม นุ่งสบง ทรงจีวร
พาดสังฆาฏิอยู่หน้าพระพักตร์พระราชกุมาร ด้วยอาการสงบ ท�าให้
พระกุมารทรงเลื่อมใสมาก หาจตุปัจจัยมาถวายจนล้นเหลือ ฉันไม่หวาดไหว
ตามรอยพระศาสดา
