Page 82 - ตามรอยพระศาสดา
P. 82
81
อุทยาน (สวนป่าไผ่) อยู่อีกแห่งหนึ่งเป็นที่ใกล้ ไม่ห่างพระนครนัก เดินไปมา
ได้ง่าย แล้วมีเสนาสนะ (ที่อยู่หลับนอน) สมควรเป็นที่สถิตแห่งพระพุทธองค์
ข้าพระองค์จักขอถวายเวฬุวันอุทยานแก่สงฆ์ ขอได้ทรงรับไว้เป็นพุทธวิหาร
และเสด็จส�านักในครั้งนี้ด้วย” ทูลแล้วก็หยิบพระเต้าทองหลั่งน�้าให้
ต้องพระหัตถ์พระพุทธเจ้า เป็นการแสดงการถวายสวนเวฬุวันแก่สงฆ์ ให้
เป็นพระอาราม และที่แห่งนี้เป็นอารามแรกในศาสนาพุทธ
ทันใดนั้น เกิดแผ่นดินไหวดุจสาธุการว่า “มูลที่ได้ตั้งพระพุทธ
ศาสนา หยั่งลงในพื้นพสุธา ณ กาลบัดนี้แล้ว”
พระพุทธเจ้าทรงรับเวฬุวนารามเป็นพระอารามแล้ว กระท�า
อนุโมทนาลาไปพร้อมด้วยภิกษุ ๑,๐๐๐ องค์ เข้าสู่เวฬุวนาราม (วัดป่าไผ่)
แต่วันนั้นมา
กรุงราชคฤห์ เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธศาสนาเป็นทางราชการ
แล้ว อารามแรก คือ เวฬุวนาราม เกิดขึ้นแล้ว ก่อน พ.ศ. ๔๔ ปี
เปรต ญาติพระเจ้าพิมพิสาร
พระพุทธเจ้าเสด็จกลับวัดแล้ว เปรตทั้งหลายที่ตกนรกมาแต่ครั้ง
ศาสนาพระพุทธปุสสะ ไม่เห็นพระเจ้าพิมพิสารอุทิศส่วนกุศลให้แก่พวกตน
บ้าง ก็โทมนัสเพราะมาด�าริว่า พระเจ้าพิมพิสารเป็นกษัตริย์และเป็นญาติ
ยังไม่ได้ส่วนกุศลแล้ว ก็ใครเล่าจะให้ จึงประชุมกันตกลงว่า คืนวันนี้จะ
เดินขบวนไปสู่ส�านักพระเจ้าพิมพิสาร ร้องขอส่วนบุญ
ครั้นเวลากลางคืน เปรตทั้งหลายก็เดินขบวนไปร้องตะโกนด้วย
เสียงอันดัง น่าพิลึกสะพรึงกลัวว่า “เราทั้งหลายเป็นเปรต เสวยทุกขเวทนา
อยู่ในยมโลก มิได้บริโภคอาหาร มีความล�าบาก ด้วยอดอยากเบียดเบียนอยู่
เป็นนิตย์ มีกายและจิตเดือดร้อนเป็นนิรันดร”
ตามรอยพระศาสดา
