Page 83 - δημιουργική γραφή

Ραξίδι με το τρένο της φαντασίας

Ρο Αράμμα

Ρο Ώλτσχάιμερ ήρθε ξαφνικά και με την πάροδο του χρόνου η

κατάσταση χειροτέρευε. Έβλεπα το ίδιο πρόσωπο, τα ίδια

χαρακτηριστικά, κι όμως ήταν σαν να βλέπω άλλον άνθρωπο. Γίχε

φτάσει σε σημείο να μην ξέρει ούτε πώς να φορέσει τα παπούτσια

του, ίσως και να μην θυμόταν σε τι χρησιμεύουν. ΋μως κάθε μέρα

την ζητούσε. Σώναζε ξανά και ξανά το όνομά της, σαν η γιαγιά να

ήταν το μόνο πρόσωπο που είχε μείνει στη μνήμη του παππού. Ε

μαμά λέει πως ούτε και την γιαγιά θυμάται. Ώπλώς φωνάζει το όνομά

της. Γίναι σαν να έχει αποτυπωθεί στο πιο απόκρυφο σημείο του

μυαλού του, όπου η νόσος δεν μπορεί να φτάσει.

Θαθόταν συνεχώς στην πολυθρόνα και κοιτούσε έξω από το

παράθυρο. Ρον παρατηρούσα συνέχεια, άλλωστε δεν μπορούσα να

μην είμαι δίπλα του. Κόλις φώναζε το όνομα της γιαγιάς έτρεχα

αμέσως κοντά του νομίζοντας πως φωνάζει εμένα και τον ρωτούσα

αν με θυμήθηκε. Θάθε φορά όμως αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο, σαν

να βρίσκεται μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος και ο αυστηρός

καθηγητής του απευθύνει το λόγο μπροστά σε όλους τους μαθητές

81