Page 204 - ธรรมะบรรยาย2564
P. 204

ธรรมะบรรยาย

                 ๐๘๑                                               ท่านเจ้าคุณ พระราชปัญญาวชิโรดม

                 ๔ มิถุนายน ๒๕๖๔



                     เจริญพรทุก ๆ ท่าน การที่เราทั้งหลายได้มาสวดมนต์ ถือเป็นการสร้างอริยทรัพย์ให้แก่ตนเอง

                                    ์
                         ้
               เมื่อเราสรางอริยทรัพยให้กับตัวเองทุกวัน ๆ อย่างนี้ คุณภาพของเราก็จะดีมากขึ้น เรานี่ถ้าไม่สร้าง
               บุญกุศลก็เสียโอกาสที่เกิดเป็นคน  คุณภาพของจิตของเราก็จะแย่  ที่เขาว่าร่างกายเป็นมนุษย์แต่ใจ

                                                            ่
               เป็นสัตว์เดรัจฉาน คำว่าใจเป็น “เดรัจฉาน” คำวาใจเป็นสัตว์เดรัจฉานคือดุร้าย มันฆ่าคนได้ ด่าคน
               ได้ ทำได้สารพัด ร่างกายเป็นคนแต่ใจเป็นสัตว์ เพราะว่าสัตว์มันดุ เมื่อเป็นเช่นนี้มันจึงทำร้ายซึ่งกัน

               และกันได้ แม้แต่ตัวมันเองมันก็ทำได้ เพราะเราสวดมนต์อย่างนี้ นั่งสมาธิแผ่เมตตาอย่างนี้ เป็นการ

               สร้างคุณภาพจิตของเราให้ดี เมื่อคุณภาพจิตของเราดีเพิ่มขึ้น ๆ จากปุถุชนคนธรรมดา ก็กลายเป็น

               กัลยาณชนคนดี  คนดีก็รู้จักการพัฒนาตนเองยิ่งขึ้น  สวดมนต์ดีแล้วก็ต้องทำเพิ่มขึ้น  อย่างพระทำ

               วัตรเช้า  ทำวัตรเย็น  และมีช่วงบ่ายด้วย  กิจวัตรของพระมีตอนเช้าสวดมนต์  นั่งสมาธิเสร็จแล้วทำ

               ความสะอาดบริเวณวัด ศาลา กุฏิ วิหาร ทำหน้าที่ต่าง ๆ ภายในวัด

                     จากนั้นช่วง ๑๐ โมง บางท่านก็เดินจงกรม นั่งสมาธิ ช่วงบ่ายสองก็มีเดินจงกรม นั่งสมาธิ สวด

               มนต์อีกสำหรับท่านที่มีความขยันหมั่นเพียร ตอนเย็นก็มีเดินจงกรม นั่งสมาธิ สวดมนต์อีก เรียกว่า

               พัฒนาจิตของตนเองจากจิตธรรมดากลายเป็นจิตที่ดีขึ้นมาเรียกว่าอริยบุคคล คือพวกที่ห่างไกลจาก

               ความขี้เกียจ ห่างไกลจากความมืดความบอดของจิต กลายเป็นจิตใส จิตตื่น จิตเบิกบาน ถ้าทำแบบ

               นี้เรื่อย ๆ ไป ก็จะเข้าสู่มรรคเรียกว่า “มรรค” คือความเป็นผู้เดินถูกทาง เดินทางสู่สวรรค์ นิพพาน

               แต่ต้องทำเยอะทำแล้วทำอีกเหมือนเราเดินทางไกล  ๆ  เช่นไปอเมริกา  เราต้องมีเสบียงเยอะ  ๆ

                                                                             ้
               เสบียงน้อยไปไม่ได้ เสบียงเยอะ ๆ เราจะไปไหนก็ไปได้ ถ้าเสบียงพรอมก็ไปถึง ถ้าไม่พร้อมก็ไปไม่ถึง
               ต้องสร้างเสบียงเยอะ ๆ ทำไมคนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน เพราะเสบียงบุญต่างกันจะให้เหมือนกันได้

               อย่างไร  รูปร่างหน้าตาก็ต่างกัน  สติปัญญา  ความหล่อ  ความสวย  ความรวย  ความยากจนก็ไม่

               เหมือนกัน เพราะต่างคนต่างสร้างมาไม่เหมือนกัน

                                                      ้
                     เมื่อเป็นเช่นนี้เราก็รู้ เมื่อเรารู้เราก็สรางเอา ๆ พัฒนาเอา ๆ เมื่อเราสรางอย่างนี้เรื่อย ๆ ไปมัน
                                                                                    ้
               ก็จะเป็นคุณภาพจิตที่สูงขึ้น  จิตของเราก็จะสูงขึ้นจากจิตที่เป็นปุถุชนธรรมดาก็กลายเป็นกัยาณชน

               กลายเป็นคนดี  กลายเป็นอริยบุคคลกลายเป็นโสดาปฏิมรรค  เป็นโสดาปฏิผล  กลายเป็นสกิทามิ



                                                          ๒๐๔
   199   200   201   202   203   204   205   206   207   208   209