Page 98 - gjuha shqipe 3 per shtyp.pdf

Lexojmë

KECI I PËRHIMË

Na ishte një djalë që quhej Omer. Omeri ishte djali i një trimi të madh që
jetonte në bjeshkë. Ai u rrit më shpejt se moshatarët e tij. Kur u bë gjashtë
vjeç, dukej sikur ishte dymbëdhjetë. Një ditë Omeri iu lut nënës:

− O nënë, edhe unë dua ta kullot tufën e kecave në bjeshkë. Tani u rrita.

− Ti je ende i vogël, o bir, kurse bjeshka është e madhe. Kam frikë se tufa
do të shpërndahet dhe kecat do të humbasin.

− Jo, nënë, mos ki merak. Unë nuk do t’i heq sytë nga tufa.

− Omeri e çoi tufën në bjeshkë. Papritur, një kec i përhimë, me veshë të
mëdhenj, u shkëput nga tufa. Ai u largua duke kërcyer hop këtu e hop atje.

− Obobo! Ç’më gjeti! − u shqetësua Omeri. − Ky do të më turpërojë para
nënës.
Ai vrapoi pas kecit. E ndoqi deri poshtë bjeshkës, derisa më në fund e

kapi.

Në mbrëmje zbriti poshtë me tufën dhe e futi në vathë.
− Si e kalove ditën? − e pyeti nëna.

− Mirë, nënë, po ai keci i përhimë më ka lodhur boll. Mezi e futa në tufë.

− Kec të përhimë ne nuk kemi!
− u çudit nëna.

− Po, moj nënë. E di kush
është? Ja, ai keci me
veshë të mëdhenj.

98