Page 433 - คู่มือตุลาการ เล่มที่ 1 วิ.แพ่ง มีสารบัญ ebook

คู่มือปฏิบัติราชการของตุลาการ ส่วนวิธีพิจารณาความแพ่ง ๔๐๕

ฎีกาค าพิพากษาหรือค าสั่งนั้นไม่ได้ ดังนั้น ถึงแม้กฎหมายบัญญัติไว้โดยเฉพาะว่าค าพิพากษา

หรือค าสั่งของศาลอุทธรณ์ในกรณีใดเป็นที่สุด คู่ความก็สามารถขออนุญาตฎีกาค าพิพากษาหรือ

ค าสั่งนั้นได้ตามมาตรา ๒๔๗ และเป็นอ านาจของศาลฎีกาที่จะพิจารณาว่าจะอนุญาตให้ฎีกา

หรือไม่ ดังนั้น หลักการขออนุญาตฎีกาใช้บังคับแก่คดีทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นคดีหลักหรือคดีสาขา

เช่น คดีมีข้อพิพาท คดีไม่มีข้อพิพาท หรือคดีในชั้นบังคับคดี เป็นต้น

(ข) ส าหรับความเห็นฝ่ายที่เห็นว่า หากเป็นกรณีที่กฎหมายบัญญัติให้ค าพิพากษาหรือ
ค าสั่งใดของศาลชั้นอุทธรณ์เป็นที่สุด คู่ความไม่อาจขออนุญาตฎีกาค าพิพากษาหรือค าสั่งนั้นได้

มีเหตุผลสนับสนุนว่า การปรับปรุงหลักเกณฑ์การฎีกาตาม พ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติม ป.วิ.พ.

(ฉบับที่ ๒๗) เป็นการเปลี่ยนระบบการฎีกาจากเดิมที่ระบบสิทธิไปเป็นระบบอนุญาต การฎีกา

ในระบบสิทธิถือว่าเป็นสิทธิของคู่ความในการฎีกาโต้แย้งค าพิพากษาหรือค าสั่งของศาล

ชั้นอุทธรณ์ ในขณะที่การฎีกาในระบบอนุญาตจะต้องได้รับอนุญาตจากศาลฎีกาเท่านั้นจึงถือ

เป็นการจ ากัดสิทธิของคู่ความการโต้แย้งค าพิพากษาหรือค าสั่ง การตีความขอบเขตค าพิพากษา
หรือค าสั่งของศาลอุทธรณ์ที่อาจขออนุญาตฎีกาได้ต้องค านึงถึงบริบทดังกล่าวด้วย เมื่อตัวบท

มาตรา ๒๔๔/๑ บัญญัติว่า “ภายใต้บังคับมาตรา ๒๔๗ ค าพิพากษาหรือค าสั่งของศาลอุทธรณ์

ให้เป็นที่สุด” และมาตรา ๒๔๗ วรรคหนึ่ง บัญญัติว่า “การฎีกาค าพิพากษาหรือค าสั่งของ

ศาลอุทธรณ์ ให้กระท าได้เมื่อได้รับอนุญาตจากศาลฎีกา” แสดงว่าค าพิพากษาหรือค าสั่งของ

ศาลอุทธรณ์ที่อาจขออนุญาตฎีกาได้ตามมาตรา ๒๔๗ คือค าพิพากษาหรือค าสั่งของศาลอุทธรณ์

ตามมาตรา ๒๔๔/๑ ซึ่งจะเป็นที่สุดหากไม่มีการขออนุญาตฎีกา แต่ส าหรับกรณีที่กฎหมาย

บัญญัติเป็นบทเฉพาะให้ค าพิพากษาหรือค าสั่งใดของศาลอุทธรณ์เป็นที่สุด ค าพิพากษาหรือค าสั่ง

ถึงที่สุดนั้นไม่ใช่ค าพิพากษาหรือค าสั่งของศาลอุทธรณ์ตามความหมายของมาตรา ๒๔๔/๑

จึงไม่อยู่ภายใต้บังคับมาตรา ๒๔๗ ที่จะขออนุญาตฎีกาได้ นอกจากนี้การที่ฝ่ายนิติบัญญัติ

ออกกฎหมายก าหนดให้ค าพิพากษาหรือค าสั่งใดของศาลชั้นอุทธรณ์เป็นที่สุดย่อมมีเจตนารมณ์

ที่ต้องการให้ค าพิพากษาหรือค าสั่งนั้นเป็นที่ยุติไม่ให้มีการโต้แย้งคัดค้านต่อไปอีก และถือเป็น

กรณีที่ค าพิพากษาหรือค าสั่งนั้นตามกฎหมายจะฎีกาไม่ได้ตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๑๔๗ วรรคหนึ่ง

ซึ่งถือว่าเป็นที่สุดตั้งแต่วันที่ได้อ่านเป็นต้นไป

๑.๔ อ านาจในการสั่งให้ทุเลาการบังคับตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๒๓๑ เป็นอ านาจเฉพาะของ

ศาลแต่ละชั้น เมื่อศาลอุทธรณ์มีค าสั่งในเรื่องนี้อย่างไรแล้ว คู่ความจะฎีกาค าสั่งดังกล่าวไม่ได้

(ฎีกาที่ ๑๑๒๑๖/๒๕๕๕, ๓๔๓๘/๒๕๓๓, ๑๔๔๘/๒๕๓๐) จึงไม่อาจขออนุญาตฎีกาได้