Page 47 - เที่ยวบินกลางคืน

22

เครื่องบินไปรษณียจากอาซังซิอองสงสัญญาณวากําลังจะลง แมวาจะอยูในชวงวิกฤติที่สุด รีวิ
แอรก็ตองติดตามความกาวหนาของมันทางโทรเลขฉบับตอฉบับ ในทามกลางความพังทลาย สิ่งนี้ก็
คือการแกแคนของเขา เปนขอพิสูจนที่มีชีวิตของความเชื่อของเขา เที่ยวบินที่ประสบความสําเร็จนี้
ทํานายถึงเที่ยวบินอื่นๆ อีกนับพันซึ่งจะประสบผลสําเร็จเชนเดียวกัน "เราไมมีพายุไซโคลนเกิดขึ้นทุก
คืน" รีวิแอรคิด "และเมื่อสวนหางของมันลุกไหมขึ้นสักครั้งหนึ่ง มันก็ไมมีอะไรนอกจากจะตองดําเนิน
ตอไป"

เครื่องจากปารากวัย รอนลงที่สนามบินแลวสนามบินเลา ราวกับจากสวนสะพรั่งงดงามไปดวย
ดอกไม อาคารหรูหรา และสายน้ําไหลระเรื่อย เครื่องบินได บินเวียนรอบขอบพายุไซโคลนซึ่งไมไดทํา
ใหดวงดาวพรามัวลงแมแตดวงเดียว ผูโดยสารเกาคนซึ่งถูกหอหุมอยูดวยพรมแหงการเดินทาง แนบ
หนาผากของตนลงกับบานหนาตาง เหมือนกับเปนกระจกหนาตางรานคาที่เต็มไปดวยอัญมณี เมือง
แหงอารเจนตินาไดพาดสายสรอยทองคําผานค่ําคืนเรียบรอยแลว อยูเบื้องลางแสงทองจางๆ แหง
เมืองของดวงดาวเบื้องบน นักบินควบคุมเครื่องยนตบรรทุกชีวิตมนุษยไวในมือของตนมุงไปยังขางหนา
ดวงตาที่เปดกวางของเขาอิ่มเอิบไปดวยแสงจันทรเหมือนกับผูดูแลฝูงแกะ ขอบฟาเรืองไปดวยแสงไฟ
สีชมพูของบัวโนสไอเรสแลว ในไมชา มันก็จะโบกไหวมงกุฎเพชรของมันเหมือนกับสมบัติในเทพ
นิยายปรัมปรา คนสงวิทยุกําลังเคาะสัญญาณโทรเลขครั้งสุดทาย ราวกับโนตสุดทายของโซนาตา สง
เสียงดังกรุงกริ๋งอยางราเริงบนทองฟาสําหรับความเบิกบานของรีวิแอร จากนั้นเขาก็จะดึงสายอากาศลง
ยืดแขงขาสักหนอย หาว แลวก็ยิ้ม การเดินทางสิ้นสุดลงแลว

หลังจากลงเครื่องเรียบรอย นักบินก็พบกับนักบินของไปรษณียยุโรปที่กําลังเอนตัวพิง
เครื่องบินของตน มือซุกอยูในกระเปา
“คุณจะบินเที่ยวตอไปละซี”
“ใช”
“ลําปาทาโกเนียเขามาหรือยัง”
“เราไมรอแลว มันหายไป อากาศดีไหม”
“อากาศดี คุณหมายความวาฟาเบียงหายไปหรือ”
พวกเขาพูดคุยกันนอย เพราะความรูสึกลึกล้ําแหงความเปนพี่นองทําใหถอยคําอื่น ๆ ไมจําเปน

ขณะที่มีการเคลื่อนยายถุงไปรษณียจากอาซังซีอองไปยังเครื่องบินยุโรป นักบินซึ่งพิงลําตัว
เครื่องอยูยืนนิ่งสนิทมองขึ้นไปยังดวงดาว เขารูสึกถึงพลังมหาศาลกอขึ้นอยูในรางเขา และมันก็ทําให
เขายินดี
“บรรทุกหมดแลวหรือ” เสียงถาม “ตกลง ติดเครื่องได!”

นักบินไมขยับเขยื้อนขณะที่เครื่องของเขาติด เอนหลังพิงไหลแนบกับเครื่องบิน เขาสามารถ
รูสึกถึงเครื่องบินที่เริ่มมีชีวิตขึ้น บัดนี้ ในที่สุด หลังจากการแตกตื่นจอมปลอมมากมายเหลือเกิน – จะ
ออก...จะไมออก...จะออก – นักบินไดรูแนนอนแลว ริมฝปากของเขาแยกออกจากกัน เผยใหเห็นฟน
แวววาวที่กระทบกับแสงจันทร เหมือนกับฟนของลูกสิงโต
“ระวังนะ! คืนนี้ เออ...”
เขาไมไดฟงคําแนะนําของเพื่อนรวมทาง มือซุกอยูในกระเปา
ศีรษะหงายไปขางหลัง เขาคิดถึงกอนเมฆและภูเขา แมน้ําและทะเล
แลวเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเงียบๆ การหัวเราะเบาๆ ซึ่งเขามา
สูเขา เหมือนกับสายลมพัดผานตนไม ซึ่งทําใหเขาเยือกเย็นเขาไปถึง
สันหลัง การหัวเราะเบาๆ แตก็แข็งแรงกวากอนเมฆและภูเขากวาทะเล
และแมน้ําเหลานั้นมากมาย

“นี่คุณขันอะไรนักหนา”
“ขันรีวิแอรผูโงเขลาที่บอกผม...ที่คิดวาผมกลัวนะ!”