Page 43 - เที่ยวบินกลางคืน

20

ตอนนี้ที่โคโมโดโร รีวาดาเวีย ไมสามารถไดยินอะไรเลย แตยี่สิบนาทีตอมา ที่หกรอยไมลไป
ทางเหนือ บาเฮีย บังคลาไดรับขาวครั้งที่สองวา :
“เริ่มลง เขาสูกอนเมฆ...”
จากนั้น สถานีวิทยุที่ทรีลูวก็ไดรับขอความอันพราเลือนวา
“...ไมเห็นอะไรเลย...”

การถายทอดทางคลื่นสั้นก็เปนเชนนั้น ที่หนึ่งอาจจะรับคลื่นได แตอีกที่หนึ่งจะไมไดยินเสียง
อะไรเลย จากนั้นโดยไมมีเหตุผลอะไรที่เห็นไดชัด ทุกสิ่งทุกอยางก็เปลี่ยนแปลงไป เครื่องบินซึ่งอยูใน
ตําแหนงที่ไมมีใครรู ทันทีทันใดก็แสดงตัวมันออกมาตอโลกแหงสิ่งมีชีวิต พนไปจากเวลาและสถานที่
และคําซึ่งแสดงใหเห็นบนปกกระดาษของสถานีวิทยุก็กลายเปนของปศาจไปเสียแลว

ถังเก็บน้ํามันเชื้อเพลิงหมดหรือยัง หรือวานักบินกําลังทิ้งไพใบสุดทายกอนที่เครื่องจะดับ คือ
พยายามติดตอกับพื้นดินกอนที่เครื่องบินจะถูกกระแทกพังไป
“ตั้งคําถามใหเขา” บัวโนสไอเรสสั่งทรีลูว

*

สถานีวิทยุดูคลายๆ กับหองทดลอง มีแถบนิเกิลและทองแดง ปุมตั้งเสียงและมัดลวด
พนักงานสงวิทยุในชุดกันเปอนสีขาวดูเหมือนจะกมอยูเหนือการทดลองงายๆ อยางเงียบกริบดวยนิ้วที่
บอบบางพวกเขาจับยายเครื่องมือไปมา สํารวจทองฟาที่เต็มไปดวยกระแสแมเหล็ก เปนหมอดูที่กําลัง
หยั่งหาสายแรทองคํา
“ไมมีคําตอบหรือ”
“ไมมีคําตอบ”

บางทีพวกเขาอาจจะจับขอความซึ่งจะเปนสัญญาณของชีวิตนี้ได ถาหากเครื่องบินและแสงที่
ปกของมันทะยานขึ้นทามกลางหมูดาว พวกเขาอาจจะเขาใจบทเพลงแหงดวงดาวจาริกบทนี้ก็ได

วินาทีเคลื่อนผานไป มันคอยๆ ซึมเหมือนกับหยดเลือด พวกเขายังคงอยูบนอากาศหรือวาการ
บินของพวกเขาสิ้นสุดลงแลว แตละวินาทีก็เขนฆาความหวังไป การไหลของเวลาบัดนี้ดูจะเปนการ
ทําลายลาง ยี่สิบศตวรรษแหงการออนโรยและความกลัว พัดตีปะทะกับโบสถ แทะเล็มและกระแทกหิน
อัคนีใหแตก และในที่สุดก็กลายเปนฝุนละออง บัดนี้ เวลาทั้งหมดมารวมเหลืออยูเพียงแคแตละวินาที
ซึ่งขูเข็ญพวกลูกเรือ

แตละวินาทีนําเอาบางสิ่งออกไป เสียงของฟาเบียง การหัวเราะของฟาเบียง รอยยิ้มของเขา
ความมืดปกคลุมพื้นดิน ความเงียบซึ่งหนักขึ้น หนักขึ้นทุกครั้ง ถมทับลงบนพวกลูกเรือเหมือนกับ
น้ําหนักของทะเล
“ตอนนี้ 1.40 น. แลว” ในที่สุดบางคนก็สังเกตขึ้นมา “ขีดจํากัดเชื้อเพลิงของพวกเขา พวกเขา
ไมสามารถบินตอไดอีกแลว”

บัดนี้ทุกสิ่งสงบนิ่ง ผูที่คอยดูหลงเหลือแตรสขมปราในปาก เหมือนกับรสของการเดินทางที่
สิ้นสุดลง บางอยางที่ลึกลับผานไปแลว เปนบางอยางที่ออกจะนาคลื่นเหียนอยูบาง ใจกลางของแผนนิ
เกิลและเสนลวดทองแดงนี้ เราไดเรียนรูถึงความเศราโศกที่แผขยายไปทั่วโรงงานที่ถูกทําลาย วัตถุ
ทั้งหมดดูอุยอาย ไรประโยชน ไมไดใชงาน เปนน้ําหนักของกิ่งไมที่ตายแลว
เราสามารถทําไดแครอใหถึงเชา

ในไมกี่ชั่วโมงทั่วทั้งอารเจนตินาจะกลายเปนยามกลางวัน และคนเหลานี้จะยังคงนิ่งอยูที่นั่น
ราวกับชาวประมงบนชายหาด คอยดูอวนที่กําลังถูกลากเขามาอยางชาๆ แสนเชื่องชา และโดยที่ไมรู
วามันบรรจุอะไรมา