Page 38 - เที่ยวบินกลางคืน

16

ขณะที่เขาปนขึ้น เขาพบวามันงายที่จะแก เขาพบวามันงายที่จะแกลํากระแสอากาศโดยการ
ตั้งทิศทางไปยังดวงดาว อํานาจออนๆ ของมันดึงดูดเขา เขาไดตะเกียดตะกายมานานเหลือเกินเพื่อ
แสงสวางเพียงแวบเดียวซึ่งบัดนี้เขาจะไมยอมใหแมแตเศษเล็กเศษนอยของมันหนีไปจากเขาได เมื่อ
พบแสงตะเกียงโรงเตี๊ยมที่เขาถวิลหาแลว เขาก็จะไดเวียนวนลอมรอบเครื่องหมายอันนาปรารถนานี้
จนกวาจะตาย และเขาก็ทะยานขึ้นไปสูทองทุงแหงแสงสวางนี้

เขาคอยๆ วนหมุนขึ้นในบอซึ่งไดเปดออก และปดลงอีกครั้งเบื้องลางเขา ขณะที่เขาลอยขึ้น
กอนเมฆก็เลือนเงาคล้ําๆ ของมันไป มันพัดเขามาหาตัวเขาดวยคลื่นที่ดูบริสุทธิ์ยิ่งกวา ขาวสะอาดกวา
ฟาเบียงลอยขึ้นไปอยางงายดาย

ความประหลาดใจของเขาล้ําลึก แสง
สวางจามากเสียจนทําใหเขามึนงง เปนเวลาหลาย
วินาทีที่เขาตองหลับตาเขาไมเคยคิดหรอกวากอน
เมฆในยามกลางคืนจะเจิดจาไดมากเทานั้น แต
พระจันทรที่สุกเต็มดวง และหมูดาวก็ไดเปลี่ยนมัน
ใหเปนคลื่นอันฉายฉาน

เมื่อบายหนาไปอีกครั้ง ขณะที่เครื่องบิน
โผลออกมาก็ไดพบกับความสงบซึ่งดูนามหัศจรรย
ยิ่ง ไมมีแมแตคลื่นสักลูกที่จะมากระแทกเขา และ
เขาก็กําลังจะเขาไปในทองน้ําที่กําบังเหมือนกับ
เรือใบที่กําลังแลนผานสันสะพานยาว เขาไดพบที่
หลบภัยในจุดของทองฟาที่ยังไมไดรับการสํารวจราวกับอานของเกาะแหงความสุขที่หลบซอนอยู
เบื้องลางเขาในความลึกเกาพันฟุต พายุกอรูปสรางโลกอีกโลกหนึ่งขึ้น ถูกกระหน่ําดวยสายลม สายฝน
และแสงฟาแลบ แตเบื้องหนาทางไปสูดวงดาวนั้น เปลี่ยนเปนผิวหนาแหงผลึกหิมะ

ฟาเบียงรูสึกราวกับวาเขามาถึงที่กักขังอันแปลกประหลาด เพราะทุกสิ่งกลับกลายเปนเรืองรอง
สวาง – มือของเขา เสื้อผาชุดนักบินของเขา ปกของเขา แสงสวางไมไดหลั่งไหลมาจากดวงดาว แต
มันกอตัวขึ้นจากเบื้องลางมากกวาและขึ้นมาหอมลอมเขาไวดวยกระแสสีขาวอันไมมีที่สิ้นสุดนี้ กอน
เมฆเบื้องลางเขาสะทอนแสงหิมะจากดวงจันทรออกมาเหมือนกับสิ่งที่กอตัวอยูขางซายและขางขวา
ราวกับหอคอย ทั้งสองกําลังลอยผานกระแสสวางสีขาวนวล เมื่อฟาเบียงมอบไปรอบๆ ก็เห็นคนสงวิทยุ
กําลังยิ้ม
“เราทําไดดีขึ้น!” เขารอง

แตเสียงนั้นก็หายไปในเสียงคํารามของการบิน มีเพียงรอยยิ้มเทานั้นที่ผานออกมาได “ฉันคง
จะบาที่ยิ้ม” ฟาเบียงนึก “เราหลงทาง!”

มือมืดนับพันปลอยจากที่ยึดเขาไว พันธนาการของเขาถูกผอนคลายออก เหมือนนักโทษที่
ไดรับอนุญาตใหออกไปเดินชมดอกไมสักครู

“สายเกินไป” ฟาเบียงคิด เขากําลังทองไปในกลุมดวงดาวล้ําคาอันหนาแนน ภายในโลกซึ่ง
ไมมีอะไร ไมมีอะไรเลยที่มีชีวิตนอกจากเขา ฟาเบียง และเพื่อนของเขา คลายๆ กับพวกโจรในนิทาน
ที่ปลอดภัยอยูในหองเก็บสมบัติล้ําคาซึ่งไมมีทางหนีรอดออกไปได ทามกลางอัญมณีที่จับแข็ง ทั้ง
สองทองไป ร่ํารวยอยางมหาศาล แตก็ถึงวาระแหงเคราะหกรรม