Page 40 - เที่ยวบินกลางคืน

18

รีวิแอรจมอยูในหวงความคิด เขาละทิ้งความหวังทั้งหมดไปแลว เครื่องบินลํานี้คงจะอับปาง ณ
ที่ใดที่หนึ่งยามค่ําคืน เขานึกถึงเหตุการณฉากหนึ่งซึ่งเคยประทับใจเขามากเมื่อตอนเปนเด็ก : สระน้ํา
ถูกสูบน้ําออกจนหมดเพื่อหารางของคน สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ก็เชนกันที่เราจะไมไดพบอะไรจนกระทั่งกระแส
แหงความดํามืดไดถูกลอกคราบออกไปใหพนจากโลก เมื่อผืนทราบ พื้นดิน ทุงขาวสาลี จะถูกนําแสง
สวางกลับคืนมาอีก ชาวนาผูต่ําตอยบางคนอาจจะไดพบกับรางของชายหนุมสองคน ขอศอกของพวก
เขาคงจะคดงอขึ้นมาปดใบหนาทําใหดูราวกับวากําลังหลับใหล นอนกระจัดกระจายอยูบนผืนหญาสี
ทอง แตค่ําคืนก็จะกลืนรางของพวกเขาไป

รีวิแอรนึกถึงสมบัติที่ซอนอยูในความมืดของยามค่ําคืนเหมือนกับทองทะเลในนิทาน...ตนแอป
เปลของราตรีกําลังรอใหถึงวันใหมดวยดอกบานที่ยังไมรวงหลนของมัน กลางคืนนั้นอุดมสมบูรณ เต็ม
ไปดวยกลิ่นหอม ฝูงแกะที่หลับใหลและดอกไมที่ยังไมมีสี รอยไถอันชุมฉ่ํา ปาไมชิ้นๆ ทุงหญาสดใหม
จะลอยขึ้นสูยามกลางวัน ทามกลางเทือกเขาและทุงหญาแพรรี่ซึ่งบัดนี้ไมมีพิษภัย ทามกลางฝูงแกะ
ตัวเล็กๆ มีเด็กสองคนซึ่งดูเหมือนกับจะนอนหลับ ไดรับการกกกอดอยูในออมอกของโลก แตบางอยาง
จะจมลง จากโลกที่มองเห็นไดไปสูโลกอื่น

รีวิแอรคุนเคยกับความออนโยนอันทุกขรอนของภรรยาฟาเบียงดี ความรักอันนี้ซึ่งถูกยื่นใหเธอ
เหมือนกับเราใหเด็กหญิงยากจนยืมตุกตาไปเลน รีวิแอรนึกถึงมือของฟาเบียงซึ่งสามารถยึดกุมบังคับ
โชคชะตาของตนไปไดอีกเพียงไมกี่นาที มือซึ่งเคยหยอกลอ มือซึ่งเคยไดวางบนหนาอกและกระตุน
ความเรารอนขางในนั้น ราวกับมือของพระเจา มือซึ่งเคยไดลูบไลอยูบนใบหนา และเปลี่ยนใบหนานั้น
มือซึ่งไดเคยสรางปาฏิหาริยขึ้น

คืนนี้ฟาเบียงกําลังทองไปอยูในที่โลงกวางอันแสนวิเศษบนทองทะเลแหงกอนเมฆ แตเบื้อง
ลางของเขาคือนิรันดร เขาหลงทางอยูทามกลางหมูดาวที่เขาเปนเพียงแตผูมาพักอาศัยเทานั้น เขา
ยังคงยึดถือโลกไวในมือของเขา และถวงดุลมันอยูบนหนาอก เขายึดน้ําหนักทรัพยสมบัติของมนุษยไว
บนพวงมาลัย และจากดาวดวงหนึ่งไปยังอีกดวง เขากําลังเรขายสมบัติที่ไรคาอยางหมดหวัง และใน
ไมชาเขาก็จะตองยอมจํานน

สถานีวิทยุยังคงรับฟงเขาอยู รีวิแอรคิด จังหวะดนตรีเบาๆ คลื่นเสียงในคียไมเนอรเปนสิ่งเดียว
ที่เชื่อมโยงฟาเบียงกับโลก ไมใชคํารองทุกข ไมใชเสียงรอง เปนเพียงแตเสียงอันแสนบริสุทธิ์เทาที่
ความสิ้นหวังจะเคยเอยเอื้อนออกมาได