Page 37 - เที่ยวบินกลางคืน

ความคิดแลนเขามาสูสมองของเขา “ฉันหลงทาง แมวาจะปรับทิศทางลมไปที่ 40 องศา
ถูกตองแลว ก็ยังถูกพัดไปนอกวิถี มันเปนพายุ แผนดินอยูที่ไหนนะ”

เขาเลี้ยว มุงหนาไปทางตะวันตก “เมื่อไมมีไตสองนําทางฉันก็สิ้นหวัง” เขานึก “เอาละ มันก็
ตองเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง” สําหรับเพื่อนที่อยูดานหลังนั้น... ”เขาทําใหยุงไปหนอย” แตเขาก็ไมโกรธอีก
แลว เพียงแตปลอยมือทั้งสอง แลวชีวิตของพวกเขาก็จะกระจัดกระจายออกไปเหมือนกับฝุน ในมือ
ของเขา เขาถือหัวใจที่กําลังเตนของเพื่อนรวมทางและของตัวเองเอาไว บัดนี้ ทันใดมือของเขาก็ทํา
ใหเขาหวาดหวั่นขึ้นมา

ทุกๆ ครั้งที่มันกระหน่ําลงมาใหม เขากําคันบังคับไวแนนดวยพลังทวีขึ้น เพื่อควบคุมแรงสะบัด
ซึ่งอาจจะทําใหสายเคเบิลขาด เขายังคงฉวยไวอยางไมลดละ แตตอนนี้มือของเขาหมดความรูสึกไป
กับความพยายามที่ใช เขาพยายามเคลื่อนไหวนิ้ว เพื่อจะรับแรงกระตุนจากมันบางแตเขาก็ไมสามารถ
จะบอกไดวามันเชื่อฟงหรือเปลา ที่ปลายแขนของเขา มันกลายเปนสวนประกอบอันแปลกประหลาดที่
ติดอยู – ออนปวกเปยก ไรความรูสึก “ฉันอาจจะตองเพงอยูกับความคิดที่วา ฉันกําลังยึดอยู” เขาไม
อาจบอกไดวาความคิดแลนไปถึงมือไดหรือไม เพราะสิ่งที่ทําใหเขารูสึกวากําลังปะทะกับคันบังคับอยู
นั้นก็เพียงจากความเจ็บปวดที่ไหลเทานั้น “มันกําลังจะหลุดไปจากฉัน” เขาคิด “มือของฉันกําลังจะ
เปด...” เพียงแตนึกวาเขาสามารถหัวเราะกับความคิดเชนนั้นไดทําใหเขารูสึกหวาดกลัว เพราะบัดนี้เขา
มีความรูสึกวามือทั้งสองขางกําลังเปดใหความมืดเขามา และปลอยแรงจับออกไปเพื่อตอบโตกับภาพ
เงามืดๆ แหงจินตนาการของเขา

เขาอาจจะพยายามตอไปอีกสักหนอย เพื่อเสี่ยงโชคดู ไมมีสิ่งที่เรียกวาโชคชะตาจากภายนอก
หรอก การทํางานที่แทจริงมาจากภายในตางหาก มีชวงเวลาหนึ่งซึ่งเราไดรูวาเราชางออนแอเหลือเกิน
แลวความผิดพลาดก็สูบเรากลืนลงไปได เหมือนกับวังน้ําวน

ขณะนี้พายุเปดชองขึ้นเหนือศีรษะของเขา จากชองรอยแยกเขามองขึ้นไปที่ดวงดาวมากมาย
ราวกับเหยื่ออันตรายซึ่งสองแสงลอดชองตาขายออกมา เขารูสึกวามันเปนกับดัก เรามองเห็นดวงดาว
สามดวงในหลุมหนึ่ง เราลอยขึ้นไปหามัน และจากนั้นเราก็ไมสามารถลงมาไดอีก เราคงอยูที่นั่นเพื่อ
คอยแทะเล็มดวงดาว

แตนั่นก็คือความกระหายอยากตอแสงสวางที่เขาเริ่มปนขึ้นไป