Page 34 - เที่ยวบินกลางคืน

ชางไมยุติธรรมเลย ชางหลอกลวงอยางนี้ขี้โกงอะไรเชนนี้ เจาดวงจันทรแสนขี้เกียจดวงนี้ที่
ฉายแสงเฉื่อยเนือยเหนือบัวโนสไอเรส! ทันใดนั้นผูเปนภรรยาก็นึกขึ้นไดวาจากโคโมโดโรไปทรีลูวใช
เวลาแคสองชั่วโมงเทานั้น
“และเขาบินตั้งหกชั่วโมงไปทรีลูว!” แตเขาคงจะสงขาวมาบางหรอกนะคะ! เขาวาอะไรบาง
คะ”
“เขาวาอะไรบาง เปนธรรมดา...สภาพอากาศแบบนี้...คุณคงเห็นแลว...ขาวจากเขาเรารับ
ไมไดเลย...”
“สภาพอากาศแบบนี้!”
“คุณนายครับ วางใจเถิดครับ เราจะโทรศัพทถึงคุณทันทีที่เรารูอะไร”
“โอ! พวกคุณไมรูอะไรเลยสิคะ!”
“สวัสดีนะครับคุณนาย...”
“ไมคะ! ไม! ดิฉันตองการพูดกับผูอํานวยการ”
“ผูอํานวยการกําลังยุงมากเลยครับคุณนาย ทานมีแขกอยูในหอง...”
“ดิฉันไมแครหรอกคะ ดิฉันไมสน! ดิฉันตองการพูดกับเขา!”
หัวหนาเสมียนขมวดคิ้ว “กรุณารอสักครูครับ...”

เขาเปดประตูของรีวิแอร
“คุณนายฟาเบียงครับ...ตองการจะพูดกับทาน...”
”เปนสิ่งที่ฉันกําลังกลัว!” รีวิแอรนึก ปญหาเรื่องอารมณตอวิกฤตการณกําลังเริ่มปรากฏออกมา
แรงกระตุนอันแรกของเขาคือปดมันออกไป : แมและภรรยาจะไมไดรับการตอนรับเขามาใน
หองปฏิบัติการ การระเบิดทางอารมณถูกทําใหเงียบลงเหมือนกับในเรือที่กําลังไดรับอันตราย มันไมใช
สิ่งที่จะชวยชีวิตใครได อยางไรก็ตาม เขายอมรับโทรศัพท
“โอนเขามาในหองผม”

เขาไดยินเสียงซึ่งหางไกล สั่นพรานั้น และนึกขึ้นมาไดทันใดวาเขาใหคําตอบอะไรแกเธอ
ไมไดเลย คงไมมีความหมาย หาประโยชนอะไรไมได สําหรับทั้งสองที่จะมาเผชิญหนากัน
“คุณนายครับ ผมขอรอง โปรดทําใจใหสงบ! ในการทํางานของเรา เรามักจะตองรอขาวเปน
เวลานานเสมอ”
เขาไดเคยสัมผัสสิ่งนั้นมาแลว สิ่งนั้นไมใชความทุกขเล็กนอยของคนเราเลย แตเปนปญหาที่
เกิดขึ้นจากการกระทําที่เชิญหนากับรีวิแอรอยูในตอนนี้ ไมใชภรรยาของฟาเบียงแตเปนอีกรูปหนึ่งของ
ชีวิต รีวิแอรทําไดเพียงรับฟง ทําไดก็เพียงเห็นใจในเสียงเบาๆ ที่บอกกับคํารองทุกขอันสิ้นหวังนั้น แต
นี่ก็เปนความเห็นใจของศัตรู เนื่องจากการกระทําและความสุขของปจเจกบุคคลนั้นอยูคนละดานกัน
ขัดแยงกับผูหญิงคนนี้ยังพูดในนามของโลกแหงหนาที่ และความถูกตองสูงสุดอีกดวย – โลกแหงแสง
ไฟบนโตะยามเย็น แหงเลือดเนื้อซึ่งอางความเปนเจาของเลือดเนื้อของตน แหงบานเกิดของความหวัง
ความรัก และความรําลึกถึง เธอเรียกรองสิ่งที่เปนของเธอเอง และเธอก็ถูก รีวิแอรก็ถูกเชนกัน แตเขา
ไมอาจจะคัดคานกับความจริงของผูหญิงคนนี้ได ความจริงของเขาเองปรากฏตอเขาภายใตแสงไฟ
สลัวๆ ภายในบาน – ไมสามารถจะแสดงออกได ไมเหมือนมนุษย...

“คุณนายครับ...”
เธอไมไดฟงอีกแลว เธอลมลงไป เขารูสึกเหมือนกับวาที่เบื้องเทาของเขา มีกําปนอันเหนื่อย
ลาของเธอจากการทุบกําแพงวางอยู

*

วันหนึ่ง มีวิศวกรคนหนึ่งพูดกับรีวิแอรขณะที่ทั้งสองกําลังกมอยูบนรางชายซึ่งไดรับบาดเจ็บ
ใกลๆ กับสะพานซึ่งเริ่มทําการสราง : “สะพานนี้มีคาเทากับใบหนาที่แตกเละของชายคนนี้หรือ” ไมมี
ชาวนาซึ่งเปนผูใชสะพานนี้คนใดจะไดทําการตกลงเรื่องใบหนานี้ลวงหนามากอน เพื่อที่ตัวเองจะได
เลี้ยวไปใชสะพานอันถัดไปแทน แตเราก็ยังคงสรางสะพานกันตอไป วิศวกรกลาวเสริมวา “ความสนใจ
โดยทั่วไปสรางขึ้นมาจากความสนใจของปจเจกบุคคลนี่แหละ จึงไมเปนการยุติธรรมสําหรับสิ่งอื่นๆ”

“แตแลว” รีวิแอรตอบเขาในเวลาตอมา “ถาชีวิตของมนุษยไมมีคาอะไร เรามักจะแสดงราวกับ
วามันมีอะไรบางอยางที่ทําใหมนุษยมีคุณคาขึ้นมาไดอยางมากมายมหาศาล...แตอะไรละ”