Page 29 - เที่ยวบินกลางคืน

12

เครื่องบินไปรษณียปาทาโกเนียกําลังเขาสูพายุ ฟาเบียงเลิกความคิดที่วาจะพยายามบินไป
รอบๆ เพราะดานหนาของมันกวางเกินไป และเสนศึกของสายฟาแลบก็ขยายกวางออกไปมาก เปดเผย
ใหเห็นปอมปราการแหงเมฆอันมากมาย เขาพยายามที่จะหลุดลงไปทางดานลาง และถาหากมัน
ลําบากมากเกินไป เขาก็จะหันกลับและบินจากไป

เขาชําเลืองดูเครื่องวัดระยะความสูง 1,700 เมตร เขากดฝามือเขากับที่ควบคุมเครื่องลดระดับ
เครื่องยนตสั่นอยางรุนแรง และเครื่องบินก็เริ่มสะทาน ฟาเบียงปรับมุมใหถูกตอง จากนั้นก็มองดูแผนที่
เพื่อตรวจความสูงของภูเขาเบื้องลาง : 500 เมตร เขาจะตองบินอยูที่ 700 เพื่อที่จะไดมีระยะหางที่
ปลอดภัย เขายอมเสียระยะสูงไปเหมือนกับเรายอมเสี่ยงตอโชคชะตา

เครื่องบินเอียงวูบ สั่น ขณะเขาไปในหลุมอากาศ ฟาเบียงรูสึกวาตัวเองถูกขูโดยแผนดินถลมที่
มองไมเห็น เขาคิดอยางโหยหาถึงการบินกลับไปสูดวงดาวหนึ่งแสนดวงของตน แตก็ไมไดขยับ
เปลี่ยนแปลงแมแตองศาเดียว

ฟาเบียงคํานวณดูโอกาส บางทีนี่อาจจะเปนพายุทองถิ่นธรรมดาร เพราะที่ทรีลูวทาตอไป มี
รายงานวาทองฟามีเมฆเพียงสามในสี่สวนเทานั้น เขามีกําแพงดํามืดที่ตองตอสูดวยเพียงอีกยี่สิบนาที
เทานั้น แตนักบินก็รูสึกลําบากใจ เขาเลี้ยวโคงไปทางซาย ทวนลม พยายามที่จะคนหาความหมาย
ของแสงเรื่อเรืองอันสับสนซึ่งจะซึมแทรกออกมาแมในคืนที่มืดอับแสงที่สุด แตบัดนี้ไมมีแมแตแสงสัก
นอยนิด มีเพียงการเปลี่ยนแปลงความเขมในความมืดที่รายรอบ หรือวานั่นจะเปนเพราะดวงตาอันออน
ลา

เขาคลี่แผนกระดาษที่คนสงวิทยุยื่นมาให “เราอยูที่ไหน”
ฟาเบียงก็ตองการที่จะรูมากเชนกัน เขาเขียนตอบกลับไปวา “ไมรู เรากําลังผานพายุไปโดยใช
เข็มทิศ”
เขาเลี้ยวอีกครั้งหนึ่ง รูสึกรําคาญแสงไฟที่จางหายไปขางหนาเขา ที่มันปกอยูกับเครื่องบนต
ราวกับชอไฟ ซีดจางจนแสงจันทรก็อาจจะทําใหมันเลือนหายไปได แตมันก็อยูในความเวิ้งวาง ดํามืด
ซึ่งดูดกลืนเอาโลกที่มองเห็นไปเสีย เขามองดูมัน – ถูกประดับดวยสายลมอยางแข็งๆ เหมือนกับคบ
ไฟ

ทุกๆ สามสิบวินาที ฟาเบียงจะมุดลงไปในชองคนขับเพื่อตรวจดูลูกขางและอานเข็มทิศ เขาไม
กลาเปดไฟสีแดงขางๆ อีกแลว มันคงจะทําใหเขาตาพราเปนเวลานานเกินไป แตหนาปดซึ่งมีตัวเลข
ระบายดวยเรเดียมสองแสงประกายเหมือนกับแสงดาวซีดๆ ออกมา ที่นี่ทามกลางตัวเลขและเข็ม
หนาปด นักบินไดเรียนรูถึงความมั่นคงปลอดภัยซึ่งเปนสิ่งลวงอยางที่เรารูสึกไดในเคบินเรือเมื่อถูกคลื่น
ซัดสาด ยามค่ําคืนและแสงทั้งหมดที่มันขับออกจากกอนหินและแนวหินโสโครก และซากปรักหักพัง
พากันสาดซัดขึ้นมาถึงเครื่องบินดวยความรุนแรงอันนาสะพรึงกลัวในทํานองเดียวกัน

“เราอยูที่ไหน” คนสงวิทยุถามมาอีก
ฟาเบียงลุกขึ้นนั่งตรง และกลับคืนสูทาทางถมึงทึง เขาเอี้ยวตัวไปทางซายเพื่อใหมองเห็นเลย
เครื่องยนตออกไปดีขึ้น เขาไมรูวาจะตองใชเวลาหรือความพยายามสักเทาไรจึงจะนําพาตนเองออกไป
จากเชือกอันดํามืดนี้ไปได หรือวาเขาจะเปนอิสระจากมันไดหรือไม เขากําลังเอาชีวิตตัวเองเขาเสี่ยง
เดิมพัน ขอความสั้นๆ ที่เขียนขยุกขยิกอยูบนกระดาษยูยี่สกปรกที่เขาคลี่ออกมาอานอีกนับเปนพันๆ
ครั้ง เพื่อที่จะสนับสนุนความหวังของตน “ทรีลูว : ทองฟามีเมฆสามในสี่สวน ลมตะวันออกออน” ถา
หากทรีลูวมีเมฆสามในสี่สวนก็จะสามารถมองเห็นแสงของมันไดจากรอยแยกของเมฆนอกเสียจาก...

แสงเรื่อเรืองจางๆ ที่เปนความหวังของเขาอยูเบื้องหนาโนน กระตุนใหเขาเดินตอไป แต
เพื่อใหความกังวลสงบลง เขาเขียนกลับไปใหคนสงวิทยุวา “ไมรูวาผมจะออกไปพนหรือเปลา ดูวา
อากาศขางหลังยังดีอยูหรือไม”
คําตอบทําใหเขาขนลุก