Page 25 - เที่ยวบินกลางคืน

10

เมื่อถูกปลุกขึ้นจากเสียงโทรศัพท ภรรยาของนักบินมองไปที่สามีและคิดวา “ฉันจะปลอยให
เขานอนตอไปอีกหนอย”

เธอมองดูที่แผนอกอันเปลาเปลือยของเขาอยางชื่นชม มันกลมกลึงสวยงามราวกับลําเรือ เขา
นอนอยูบนเตียงอันแสนสงบนี้ราวกับจอดนิ่งอยูที่ทาเรือ เธอลูบไลรอยยนนี้ เงานี้ คลื่นนี้ดวยนิ้วมือของ
เธอ เพื่อมิใหมีอะไรรบกวนการหลับของเขา ทําเตียงนี้ใหราบเรียบราวกับเปนนิ้วมือของพระเจาลูบไล
พื้นทะเล

เธอลุกขึ้น และเปดหนาตาง สายลมปะทะเขากับใบหนา หองนอนของพวกเขาหันหนาไปทาง
บัวโนสไอเรส มีคนเตนรํากันที่บานใกลๆ ลมพัดพาเสียงดนตรีเขามา เพราะนี่เปนชั่วโมงแหงความสุข
และการพักผอน เมืองไดเก็บงําเอาผูคนที่อยูอาศัยเอาไวใหกลายเปนปอมปราการหนึ่งแสนปอม ทุก
สิ่งทุกอยางสงบและปลอดภัย แตสําหรับผูหญิงคนนี้ มันดูเหมือนกับวาในไมชาก็จะมีเสียงรองเรียกดัง
ขึ้นวา “จับอาวุธ!” และชายเพียงคนเดียว ชายที่เปนของเธอ ก็จะตองตื่นขึ้นมาขานรับ เขายังคงนอน
อยู การพักของเขา เปนการสะสมที่นาเกรงขาม เปราะบาง และในไมชาก็จะไดรับมอบหมายงาน เมือง
ที่หลับใหลนี้ไมไดใหการปองกันแกเขาเลย มันดูจะเปนแสงที่ไรประโยชนเมื่อเขาทะยานขึ้นสูฝุน
ละอองระยิบระยับของมันราวกับเทพเจาหนุม เธอมองดูลําแขนอันกํายําซึ่งภายในเวลาชั่วโมงหนึ่งนี้ก็
จะไดรับภาระของไปรษณียยุโรป และรับผิดชอบบางสิ่งที่ยิ่งใหญ เชนชะตากรรมของเมือง ความคิดนี้
ทําใหเธอไมสบายใจ ชายผูนี่ ทามกลางคนนับเปนลานๆ เปนเพียงคนเดียวที่ตองเตรียมตัวสําหรับการ
เสียสละอันแปลกประหลาด เธอรูสึกเศรา ในไมชาเขาก็จะตองไปอยูหางไกลเกินขอบเขตของความ
ออนโยนของเธอ เธอไดเลี้ยงดูเขา เอาใจใสเขา ปลอบโยนเขา ไมใชเพื่อเธอเอง แตเพื่อค่ําคืนนี้ซึ่ง
กําลังจะไดตัวเขาไป สําหรับการดิ้นรนตอสู ความกังวล และชัยชนะ เธอไมรูเรื่องสิ่งเหลานี้ มืออัน
ออนโยนของเขานั้นก็เพียงแตถูกทําใหเชื่อง และงานที่แทจริงซึ่งกําหนดมาที่เขาทั้งสองนั้นก็ยังเปน
เรื่องลึกลับอยู เธอรูจักรอยยิ้มของเขา รูจักความชางคิดของเขาในฐานะคูรัก แตไมใชความเกรี้ยวกราด
ทามกลางพายุราวกับพระเจา เธอปกปองเขาไวดวยสายใยอันออนโยน ดวยดนตรี ความรัก ดอกไม แต
ในทุกขณะที่ตองจากกัน สายใยเหลานี้ก็ถูกผลักใหขาดออกไปโดยที่เขาไมไดดูเหมือนกับวาเสียใจ
เลย

เขาลืมตาขึ้น
“กี่โมงแลว”
“เที่ยงคืนคะ”
“อากาศเปนอยางไร”
“ฉันไมรู”

เขาลุกขึ้น ยืดแขนขาบิดขี้เกียจ แลวเดินตรงไปหนาตาง
“คงจะไมหนาวนักหรอก ลมพัดไปทางไหนนะ”
“ฉันจะรูไดอยางไรละคะ”
เขาเอนตัวออกไป “จากทิศใต ดีแลว มันจะพัดไปไกลถึงบราซิลเลย”
เขาเหลือบมองขึ้นไปบนดวงจันทร และรูสึกเหมือนกับเศรษฐีเงินลาน จากนั้นเขาก็มองลงไป
ยังเมือง พบวามันทั้งไมกรุณา ทั้งไมเรืองรอง และทั้งไมอบอุน เขาสามารถมองเห็นแสงของมันได
แลว...แสงที่กําลังเหือดหายไปจากพื้นทราบอันเปลาประโยชน

“คุณคิดถึงอะไรคะ”
เขากําลังคิดถึงหมอกที่เขาอาจจะบินเขาไปเจอในเขตของพอรโต แอลเลเกรอ
“ผมคิดถึงเรื่องยุทธวิธีเสร็จเรียบรอยแลว ผมรูวาจะผานมันไปใหพนไดอยางไร”
เขายังคงเอนตัวพิงกับกรอบหนาตาง หายใจเขาลึกๆ ราวกับวาเตรียมพรอมที่จะดําดิ่งลงใน
ทะเลดวยรางเปลือย
“คุณไมแมแตจะเศราเลย...คุณจะไปกี่วันคะ”