Page 23 - เที่ยวบินกลางคืน

“เทานั้นละ”
“ไมใชเขาหรอกที่ฉันไลออกไปอยางโหดราย” รีวิแอรนึก “มันคือความยุงยากซึ่งบางทีเขา
อาจจะไมใชผูรับผิดชอบ แตเขาเปนตัวแทน มนุษยคือสิ่งที่เล็กนอย ไรคา และพวกเขาก็ตองถูกสราง
ขึ้นมาเชนกัน หรือไมก็ตองถูกกําจัดออกเมื่อนําโชครายมา”
“ยังมีอีกอยางที่ผมตองการจะพูด...” ชายผูนาสงสารคนนี้หมายถึงอะไรกันเลา หมายถึงที่เขา
ถูกกีดกันออกไปจากความชื่นบานเกาๆ หรือ หมายถึงวาเขามีความสุขกับเสียงเครื่องมือของเขาที่
กระทบกับเหล็กเครื่องบิน และชีวิตของเขาถูกปลนเอาบทกวีไป...หลังจากนั้นเขาก็จําตองมีชีวิตอยู
หรือ

“ฉันเหนื่อย” รีวิแอรคิด รูสึกเปนไขขึ้นมา เขาเคาะนิ้วบนแผนกระดาษ “ฉันชอบใบหนาคนงาน
แกๆ คนนี้...” รีวิแอรนึกถึงมือของเขา นึกถึงอาการเคลื่อนไหวที่สามารถทําใหมันมารวมกันได เขา
เพียงแตตองพูดวา “เอาละ เอาละ คุณอยูตอไปก็ได” รีวิแอรนึกภาพความราเริงแหงมือของคนงานแก
ๆ ซึ่งจะปรากฏขึ้นมากกวาบนใบหนาของเขาอีกนั้นกระทบใจเขาวาเปนสิ่งงดงามที่สุดทั้งมวลในโลกนี้
“ฉันจะฉีกบันทึกนี้ทิ้งดีไหม”
และในเย็นวันนั้น ก็จะเปนการกลับบานอันแจมใส จะเปนความภาคภูมิใจตอหนาครอบครัว
มากมายเพียงใด!
“พวกเขาใหคุณอยูตอไปแลวสิคะ”
“ทําไมละ!” ก็ฉันนี่เองละที่เปนผูควบคุมเครื่องบินลําแรกในอารเจนตินานะ!”
และพวกคนหนุมๆ ซึ่งจะไมหัวเราะเยาะชื่อเสียงที่สาบสูญของคนเกาแกอีกแลว...
“จะฉีกมันทิ้งดีไหม”

เสียงโทรศัพทดัง รีวิแอรยกหูขึ้น มีความเงียบอยูสักครู จากนั้นเสียงก็กังวานกองเปนความลึก
ซึ่งสายลมและหวงอวกาศนํามาสูหูของมนุษย ในที่สุดก็มีเสียงคนพูด
“นี่คือสนามบิน ใครอยูที่นั่น”
“รีวิแอร”
“ทานผูอํานวยการครับ เครื่อง 650 อยูบนสนามและพรอมแลว”
“ดี”
“เออ ตอนนี้ทุกอยางอยูใตบังคับเรียบรอยหมดแลว แตในนาทีสุดทายเราตองเปลี่ยน
วงจรไฟฟาใหมครับ มีการตอผิดขึ้นที่ไหนสักแหง”
“เขาใจแลว ใครเปนคนตอสาย”
“เราจะตรวจดูครับ และขออนุญาตทานในการกระทําการเพื่อรักษาวินัยเทาที่จําเปน ความ
ผิดพลาดเล็กนอยในชองเครื่องมืออาจจะทําใหเกิดเหตุรุนแรงได”
“แนนอน”
“ถาหากวา” รีวิแอรคิด “เราไมไดคนไปที่ตนตอของความยุงยากเมื่อเราพบมันตั้งแตแรก ก็จะ
เกิดความลมเหลวขึ้น เมื่อไดพบมันตอนที่นักบินตองจุดเครื่องมือขึ้นมันก็จะกลายเปนเรื่อง
อาชญากรรมไป ร็อบเล็ตควรออกไปได”
เสมียนซึ่งไมไดรูเห็นอะไรยังคงพิมพงานตอไป
“อะไรนะ”
“รายงานประจําปกษครับ”
“ทําไมมันยังไมเสร็จละ”
“ผม...”
“ผมจะตรวจดู”

นาแปลกที่เมื่อเรื่องมาอยูในมือที่สูงขึ้นมันก็เปนของงาย! รีวิแอรนึกถึงเถาองุนเลื่อยซึ่ง
แข็งแรงพอที่จะพังโบสถลงมาได มันเปนพลังทํางานในธรรมชาติอันเดียวกับปาฝน พลังซึ่งไมตอง
ออกแรงอันเดียวกันซึ่งทําใหการงานอันยิ่งใหญตองหวาดผวา
“งานอันยิ่งใหญ...”
เพื่อใหตนเองมั่นใจ เขาจึงเพิ่มวา “ฉันชอบคนเหลานี้ ไมใชพวกเขาหรอกที่ฉันตอสูดวย แต
คือความปวยไขซึ่งพักผานพวกเขาตางหาก”
เขารูสึกหัวใจเตนเร็วขึ้น และทําใหเขาเจ็บ
“ฉันไมรูวาสิ่งที่ทําไปนี้ถูกตองหรือเปลา ฉันไมรูจักคุณคาที่แทจริงของมนุษย ไมรูจักความ
ยุติธรรม ไมรูจักความเศราโศก ฉันไมรูจริงๆ วาความรูสึกเบิกบานของมนุษยมีคาเพียงไร ไมรูถึงมือที่
สั่นเทา ไมรูจักความสงสาร ไมรูจักความเมตตา...”