Page 18 - เที่ยวบินกลางคืน

7

หนึ่งชั่วโมงตอมา คนสงวิทยุของเครื่องบินปาทาโกเนียรูสึกวาตัวเองถูกผลักเบาๆ ดวยไหลอัน
มหึมา เขามอบไปรอบๆ เมฆทึบทึมกําลังบังแสงดาว เขาเอนตัวไปขางหนา และมองลงไปยังพื้นดิน
มองหาแสงสวางของหมูบานซึ่งซอนอยูในทุงนาเหมือนกับหนอนกระสือ แตในกลุมหญาดําสนิทเบื้อง
ลางก็ไมมีแสงอันใดสองลอดออกมาเลย

เขารูสึกหดหู ขณะที่คาดการณถึงเรื่องราวในค่ําคืนที่เขาใจไดยาก – เหมือนการเดินทาง ไป
ถึงปลายทางแลวก็กลับมาอีก และดินแดนอันมีผูครอบครองแลวซึ่งพวกเขาจะตองจํานวน เขาไม
เขาใจกลยุทธของนักบินนัก เพราะมันดูเหมือนกับวาพอไปขางหนาไดเพียงเล็กนอย พวกเขาก็จะไป
ชนเขากับอะไรบางอยางที่หนาแนนของยามค่ําคืนเหมือนกับชนกําแพง

ขางหนาพวกเขา เขาสามารถแลเห็นแสงวิบวับริบหรี่ของขอบฟา สีจางๆ ของเหล็กเผาไฟ คน
สงวิทยุตบไหลฟาเบียง แตนักบินไมขยับเขยื้อน

แรงสะเทือนของพายุที่อยูไกลๆ เริ่มปะทะเครื่องบินมวลเหล็กอันมากมายของมันดูจะกดทับ
เนื้อหนังของคนสงวิทยุ ในขณะที่มันคอยๆ ยกตัวเขาขึ้น หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะผอนคลายและ
หลอมละลายไปในยามราตรี ทิ้งใหเขาลองลอยไรน้ําหนักอยูหลายวินาที เขายึดจับเสาโลหะทั้งสอง
ขางเอาไวอยางไมมั่นคง ตอนนี้เขามองไมเห็นอะไรที่เปนของโลกมากไปกวาตะเกียงสีแดงในหอง
คนขับอีกแลว เขาตัวสั่นเมื่อคิดไปวาพวกเขากําลังถูกทิ้งไวในใจกลางแหงยามค่ําคืน ปราศจากความ
ชวยเหลือ และมีเพียงตะเกียงดวงเล็กๆ ของคนเมืองเทานั้นที่จะเปนเครื่องนําทาง เขาไมกลารบกวน
นักบินเพื่อถามวาเขาตั้งใจทําอะไร มือทั้งสองของเขายึดแทงเหล็กไวแนน เขาเอนตัวไปขางหนาอยาง
เครงเครียด จับจองไปที่รูปรางสีเขมๆ เบื้องหนา

ทั้งหมดที่เขามองเห็นไดจากแสงสลัวๆ ก็คือ ศีรษะกับไหลที่ตรงแนวแนไมขยับเขยื้อน ราง
ของนักบินเปนมวลอันมืดทะมึนที่มีโหนกเล็กนอยเหนือไหลซาย ใบหนาของเขาประจัญกับพายุและถูก
แสงฟาแลบแปลบปลาบหายไป คนสงวิทยุมองไมเห็นใบหนาของเขา สิ่งที่ถูกซอนเรนไวก็คือ
ความรูสึกที่กําลังรวบรวมไวตอสูกับพายุ – ริมฝปากปดสนิท การตัดสินใจแนวแน ความโกรธ การ
แลกเปลี่ยนที่มีอยูในธรรมชาติเกิดขึ้นระหวางใบหนาซีดๆ ของเขากับฟาแลบแปลบปลาบที่อยูไกล
ออกไป