Page 22 - เที่ยวบินกลางคืน

9

ขณะที่เขาเดินกลับไปยังหองทํางานพรอมดวยปกกระดาษในมือ รีวิแอรรูสึกถึงความเจ็บปวด
เสียดแทงเขาสีขางดานขวา มันทําความรําคาญใหเขามาหลายสัปดาหแลว
“แย...”
เขาพิงรางเขากับกําแพงอยูครูหนึ่ง
“ตลกอะไรอยางนี้!” เขานึก ขณะที่คอยๆ พยุงกายไปยังเกาอี้
อีกครั้งหนึ่งที่เขารูสึกเหมือนถูกลามโซ เหมือนกับสิงโตชรา ความเศราอันมากมายเขา
ครอบงําเขา
“งานหนักและความพยายามอยางแสนสาหัสตองมาจบลงเชนนี้! ฉันอายุหาสิบปแลว อายุหา
สิบนี่ ฉันเขาใจชีวิตดี ฉันไดตอสู ฉันไดแกปญหามามาก ตอนนี้ตองมาทรมานอยูกับบางสิ่ง จนสิ่งอื่นๆ
กลายเปนเรื่องไมสลักสําคัญ...ตลกเหลือเกิน!”

เขาหยุด เช็ดเหงื่อ และเมื่อความเจ็บปวดคลายลงแลว เขาก็เริ่มตรวจดูบันทึก
“ในการนําเครื่อง 301 ลงที่บัวโนสไอเรส เราไดพบวา...ผูที่รับผิดชอบจะตองถูกปรับอยาง
มาก”
เขาเซ็นชื่อ
“สนามบินฟลอเรียโนโพลิสไดละเลยที่จะทําตามคําแนะนํา...”
เขาเซ็นชื่อ
“เพื่อเปนการรักษาระเบียบวินัย เรากําลังจะโอนผูบังคับการสนามบิน ริชารด ออกไป
เนื่องจาก...”
เขาเซ็นชื่อ
ทั้งๆ ที่งวง แตเขาก็ยังรูสึกตัว ความเจ็บปวดที่สีขางทําใหความคิดกลับมาสูตัวเอง
“ฉันยุติธรรมไหมนะ” เขาสงสัย อยางเกือบจะขมขื่น “ฉันไมรู ถาฉันเลนงานไปหนักๆ อุบัติเหตุ
ก็ลดนอยลง มันไมใชปจเจกบุคคลหรอกที่รับผิดชอบ มันคือพลังอันมืดมนซึ่งจะสามารถจัดการไดก็แต
เมื่อทุกๆ คนถูกกระทบ ถาฉันยุติธรรมจริงๆ ละก็ เที่ยวบินกลางคืนทุกเที่ยวก็จะตองเสี่ยงตอความตาย
มาก”

เขารูสึกเหนื่อยลาที่ไดเดินทางบนถนนอันแสนยากลําบาก เขาคิดวาความสงสารเสียดายเปน
สิ่งดี เขาพลิกผานแผนกระดาษ ซึมลึกอยูในความคิดของตนเอง
“...สําหรับร็อบเล็ต วันนี้เขาไมไดเปนสวนหนึ่งในพนักงานของเราแลว”

เขานึกไปถึงคําสนทนาระหวางเขากับชายชราเมื่อคืนกอน
“คุณตองเขาใจวาตัวอยางก็ตองเปนตัวอยาง”
“แตทานครับ...แตทานครับ...มันเพียงแคครั้งเดียวเทานั้น ครั้งเดียวจริงๆ คิดดูเถิดครับ! ผม
ทํางานมาทั้งชีวิต!”
“ตองมีตัวอยางเกิดขึ้น”
“แตทานครับ!...ทานดูซิครับ!”
เขาดึงเอาหนังสือเกาๆ รุงริ่งเลมหนึ่งออกมา และดึงเอาหนากระดาษหนังสือพิมพเหลืองๆ ซึ่ง
มีภาพร็อบเล็ตตั้งทาอยูหนาเครื่องบิน รีวิแอรเห็นมือชรานั้นสั่นเทากับเกียรติยศซื่อๆ ของตน
“ป 1910 ครับทาน...นี่คือผมเองที่เปนผูควบคุมเครื่องบินลําแรกในอารเจนตินา! ผมไดเขารวม
ในการบินนี้มาตั้งแตป 1910 ทานครับ พวกเขาจะพากันหัวเราะอยูในโรงงาน!...โอ พวกเขาจะหัวเราะ
เยาะกันขนาดไหน!”
“ผมชวยในเรื่องนี้ไมได”
“และเด็กๆ ของผมละครับทาน เด็กๆ ของผม!”
“ผมบอกแลววาคุณจะอยูทํางานเล็กๆ นอยๆ ก็ได”
“แตเกียรติยศของผมละครับทาน เกียรติยศของผม! คิดดูเถิดครับ ยี่สิบปในการบิน คนงาน
เกาแกอยางผม...”
“ทํางานเล็กๆ นอยๆ ก็ไดนี่ ผมบอกคุณแลว”
“ผมไมรับครับทาน ไมครับ...และยังมีอีกอยางที่ผมตองการจะพูด –“