Page 21 - เที่ยวบินกลางคืน

ฉัน...” มือที่ราบเรียบคูหนึ่งปรากฏขึ้นในหองมืดๆ ที่มีแสงสวางเล็กนอย เปนทั้งหมดที่เหลือจากโลก
และซึ่งจะตองรักษาเอาไว

รีวิแอรเปดประตูหอบังคับการบินเขาไป ตะเกียงดวงเดียวที่มุมหนึ่งทําใหเกิดชายฝงที่มีแสง
สวาง เสียงคลิกจากพิมพดีดเครื่องเดียวทําใหความหมายขึ้นมาในความเงียบ โดยไมไดเติมมันตอให
เต็ม เสียงสัญญาณวิทยุดังขึ้นเรื่อยๆ เสมียนในหนาที่ลุกขึ้นเดินไปยังเสียงสัญญาณที่เศรา ดื้อดึงและ
ดังซ้ําแลวซ้ําเลาอยูนี้ เสมียนยกหูฟงขึ้น และความเจ็บปวดที่มองไมเห็นก็ถูกปลอบโยนดวยคํากระซิบ
เบาๆ แลกเปลี่ยนกันในมุมสลัวๆ จากนั้นเขาก็กลับไปยังหองทํางานทาทางของเขาหงอยเหงา งวง
นอน และปดบังความจําเอาไวอยางหนาแนน โทรศัพทเรียกมาจากค่ําคืนเบื้องนอกชางเปนอันตรายอยู
ภายในเหลือเกิน ในขณะที่เครื่องบินไปรษณียสองลําอยูในอากาศ! รีวิแอรคิดถึงโทรเลขที่ไปถึง
ครอบครัวใตแสงตะเกียงยามค่ําคืน จากนั้น ความโศกเศราซึ่งฉายเปนความลับอยูบนใบหนาของผูเปน
บิดาดูจะกินเวลายาวนาน ตอนแรกก็เปนเพียงเสียงรอยแผวๆ เบาบาง และหางไกล มันเปนเสียง
สะทอนจางๆ ที่เขาจับไดทุกครั้งที่โทรศัพทสงสัญญาณดังอยางระแวดระวัง และทุกครั้งเขาก็เห็น
เสมียนโผลออกจากเงาไปยังแสงตะเกียง เหมือนกับนักดําน้ําขึ้นจากน้ําลึก ทาทางเคลื่อนไหวที่
เชื่องชา เหงาหงอย และรอบคอบของเขา ปะทะถูกรีวิแอรหนักหนวงราวกับเปนความลับ

“ไมตองขยับ ฉันจะรับเอง”
รีวิแอรยกหูฟงขึ้น ไดยินเสียงสัญญาณจากโลกภายนอก
“รีวิแอรพูด”
มีเสียงที่ดังสับสน จากนั้นก็เปนเสียงคนพูด “ผมกําลังตอสถานีวิทยุใหครับ”
เสียงแกรกกรากดังขึ้นมาใหมเมื่อพนักงานวิทยุตอวงจร จากนั้นก็มีเสียงคนพูดเขามา “นี่คือ
ศูนยวิทยุ ตอไปนี้เปนโทรเลขลาสุด”
รีวิแอรจดไว พลางพยักหนาไปดวย
“ดี...ดี...”

ไมมีอะไรสลักสําคัญ รายงานขาวตามปกติ ริโอเดอจาเนโรขอคําแนะนํา มอนเทวีดีโอรายงาน
อากาศ เมนโดซาถามเกี่ยวกับเรื่องเครื่องมืด เปนเสียงคุนเคยภายในบาน
“แลวเครื่องบินไปรษณียละ”
“มีพายุในอากาศ เราไมไดยินพวกเขา”
“เขาใจละ”

ค่ําคืนนี้ดูสวยงามและเต็มไปดวยดวงดาว รีวิแอรคิด แตพนักงานรับสงวิทยุก็สามารถตรวจจับ
พายุที่อยูไกลๆ ได
“เรียกกลับมาดวยนะ”
เมื่อรีวิแอรลุก เสมียนก็เดินเขามาหา “เอกสารใหเซ็นครับทาน”
“ตกลง”
รีวิแอรรูสึกชอบชายคนนี้มากขึ้น ผูซึ่งค่ําคืนไดถวงน้ําหนักเขาไวเชนกัน “สหายรวมรบ” เขานึก
“และใครจะไดรูวาความระมัดระวังนี้ไดนําเรามาอยูใกลชิดกันมากแคไหน”