Page 27 - เที่ยวบินกลางคืน

11

รีวิแอรทักทายเขา
“ที่คุณชักจูงผมเมื่อเที่ยวบินครั้งที่แลวนะ ดีเหลือเกินนะ เลี้ยวกลับมาเมื่อรายงานอากาศกําลัง
ดี คุณนาจะขับตอไปได คุณกลัวหรือ”
นักบินไมไดกลาวอะไรดวยความงุนงง เขาถูมือทั้งสองเขาดวยกันอยางชาๆ จากนั้นก็เงยหนา
ขึ้นจองตารีวิแอร
“ครับ”
รีวิแอรรูสึกเสียใจสําหรับชายหนุมผูกลาหาญคนนี้ที่เกิดความกลัวขึ้น นักบินพยายามจะหาคํา
มากลาวขอโทษ
“ผมไมสามารถมองเห็นสิ่งที่ดีไดเลย ผมรู...บางทีอาจจะไปตออีก...วิทยุบอกเชนนั้น...แตไฟ
ที่แผงของผมออนแรงเสียจนมองไมเห็นแมแตมือของตัวเอง ผมพยายามเปดสวิตซไฟปก แตก็มองไม
เห็นเชนกัน มันเหมือนกับอยูที่สุดกนของหลุมลึก ยากที่จะปนขึ้นมาได และจากนั้น เครื่องยนตของผม
ก็เริ่มสั่น...”
“ไมหรอก”
“ไมหรือครับ”
“ไมหรอก หลังจากนั้นเราตรวจดูมันแลว มันอยูในสภาพดี แตเวลาที่เรากลัวเรามักจะนึกวา
เครื่องมันสั่นเสมอ”
“ใครบางจะไมกลัว! รอบตัวและเบื้องบนเต็มไปดวยภูเขา เมื่อผาพยายามจะปนขึ้น ผมก็เขาไป
อยูในความโกลาหลอลหมาน คุณก็รู เวลาที่เราตาบอดเหมือนคางคาว การหลนวูบลงขางลาง...แทนที่
จะไตสูงขึ้น ผมกลับตกลงไปสามรอยฟุต ผมมองไมเห็นขอบฟาเทียม ผมมองไมเห็นแมกระทั่งเกวัด
น้ํามันอีกตอไป ผมมีความรูสึกวาเครื่องกําลังลดความเร็ว มันกําลังรอนขึ้น เหมือนกับหลุมฝงศพ ผมดี
ใจชะมัดเมื่อมองเห็นแสงของเมืองแรกไดอีกครั้ง”
“คุณมีจินตนาการมากเกินไป เอาละ คุณออกไปได”

นักบินจากเขาไป
*

รีวิแอรนั่งจมลงในเกาอี้ ใชนิ้วลูบไปตามผมสีเทาของตน
“เขาเปนคนกลาหาญที่สุดในคนของฉัน” เขาคิด “คืนกอนนี้เปนการบินที่เยี่ยมมาก แตถึง
กระนั้น...ฉันชวยเขาไวจากความหวาดกลัว”

เปนเวลาชั่วครูหนึ่งที่เขายอมจํานนตอคลื่นของการทําตามใจประสงค “เพื่อจะทําใหเราเปนที่
รัก มันเพียงพอแลวที่จะแสดงความสงสาร ฉันแสดงความสงสารเพียงนอยนิดหรือไมก็ซอนมันไว แต
ฉันก็ไมถือสาที่จะใหตัวเองถูกหอมลอมไวดวยมิตรภาพและความกรุณาของมนุษย หมอเขาถึงพวกเขา
โดยอาชีพ แตฉันเปนผูรับใชของเหตุการณ ฉันตองหลอหลอมคนเหลานี้เพื่อใหพวกเขาเปนผูรับใชมัน
ดวย ฉันรูสึกรุนแรงกับกฎหมายเหล็กนี้เหลือเกิน ณ ที่นี้ ในหองทํางานของฉันในยามกลางคืน เมื่อฉัน
อยูตามลําพังกับรายงานการบิน แตถาฉันปลอยตัวเองไป ถาฉันปลอยใหเหตุการณเปนไปตามระเบียบ
ของมันเอง แลวอุบัติเหตุอันลึกลับก็เกิดขึ้น ราวกับวามันเปนความตั้งใจอันเดียวของฉันที่จะทําให
เครื่องบินรอดจากการพังทลายในขณะปฏิบัติงาน หรือที่จะทําใหพายุไมสามารถรบกวนการไปรษณีย
ได บางครั้งฉันรูสึกประหลาดใจในพลังของตนเอง

“บางทีมันอาจจะคอนขางตรงไปตรงมาก็ได” เขารําพึงตอไป “เหมือนกับที่คนสวนจะตองทํา
สวนอยูตอไปไมมีที่สิ้นสุด มันเปนงานงายๆเมื่ออยูในมือเขา งานซึ่งตองมีความอดทนตลอดเวลา ทํา
ใหพื้นดินไมรกไปดวยปาหญา”

เขาคิดไปถึงนักบิน “ฉันชวยเขาไวจากความหวาดกลัว ไมใชเขาหรอกที่ฉันโจมตี แตฉันโจมตี
อุปสรรคที่เขามาทางเขา ซึ่งทําใหมนุษยออนเปลี้ยสิ้นแรงตอหนาคนที่ไมรูจัก ถาฉันฟงเขา ถาฉันรูสึก
เสียใจไปกับเขา ถาฉันถือความหวัดหวั่นของเขาเปนจริงเปนจัง เขาก็จะนึกวาเขากําลังกลับมาจาก
ดินแดนลึกลับ และความลึกลับอยางเดียวนี่แหละที่มนุษยกลัว จะตองไมมีความลึกลับอีกตอไป พวก