Page 14 - เที่ยวบินกลางคืน

5

เย็นวันนี้โรบิโนรูสึกทอแทใจ ตรงกันขามกับแปเลอแรงผูชนะ เขาถูกทําใหยอมรับอยาง
เจ็บปวดวาชีวิตของตนนั้นชางหมนหมองเพียงใด เหนืออื่นใด มันเพิ่งปรากฏขึ้นในใจ เขาวา หนาที่
และตําแหนงของนายตรวจของเขาทั้งหมดนั้น เขา โรบิโน ถูกนับคาดอยกวาเจาคนออนเปลี้ยคนนี้ ผู
ซึ่งกําลังทรุดนั่งอยูที่มุมหนึ่งของรถดวยดวงตาปดสนิท และมือไมเปอนเปรอะดําไปดวยน้ํามัน เปนครั้ง
แรกที่โรบิโนรูสึกชื่นชมยกยองอยางแทจริง เขารูสึกตองการที่จะพูดเชนนั้น โดยเฉพาะอยางยิ่ง
ตองการที่จะสรางมิตรภาพ การเดินทางของเขาเองก็ทําใหเขารูสึกเหน็ดเหนื่อย ทั้งการถูกปฏิเสธ
ตลอดวันนี้คงจะทําใหเขารูสึกตลกไปบาง ชั่วโมงหนึ่งหรือสองชั่วโมงที่ผานมานี้ เขากําลังสับสนอยูกับ
ตัวเลขในขณะที่ตรวจดูคลังเก็บเชื้อเพลิง สายที่เขาหวังวาจะจับยามที่หลบหนีไดกลับเกิดความสงสาร
ขึ้นมาและยุติเรื่องไปกอนเขา ที่แยยิ่งกวานั้นเขาไดวิพากษวิจารณการติดตั้งเครื่องปมน้ํามันแบบบี 6
โดยสับสนกับเครื่องปมน้ํามันแบบบี 4 และพวกชางเครื่องก็แกลงใหเขาพูดปาวๆ วาเรื่อง “การละเลย
งานที่ไมมีขอแกตัว” ซึ่งเปนธุระของเขาติดตอกันไปถึงยี่สิบนาทีโดยไมมีใครสนใจ

เขายังรูสึกเบื่อหองพักของโรงแรมดวย จากตูลูสถึงบัวโนสไอเรส เขาหลีกเลี่ยงการซอมแซม
เมื่อสิ้นสุดงานประจําวันแลวไมได เขาจะปดประตูที่อยูขางหลัง สํานึกถึงความลี้ลับซึ่งเคยเปนเรื่อง
สวนตัว ดึงปกกระดาษออกจากกระเปา เขาจะเริ่มกระทําการดวยความระมัดระวังอยางรอบคอบ
“รายงาน” พยายามเขียนไดสองสามบรรทัดแลวก็ฉีกทิ้ง เขาอยากจะกูบริษัทเอาไวจากภัยอันหนัก
หนวงแตมันก็ไมไดอยูในอันตรายอะไร ทั้งหมดที่เขาไดชวยเอาไวแลวก็มี ปุมใบพัดซึ่งมีสนิมจับบางๆ
เขาเคลื่อนไหวนิ้วมือไปตามรอยสนิมนี้อยางชาๆ ดวยอาการไมสบายใจตอหนาผูบังคับการสนามบิน ผู
ซึ่งเพียงแตกลาววา “เอามันขึ้นไปกับลําที่จอดกอนหนานี้ เครื่องนี้เพิ่งจะเขามา”

โรบิโนสูญเสียความเชื่อมั่นในหนาที่ของตนไป
เพื่อที่จะเอาชนะแปเลอแรง เขาลองชวนออกไปวา “คุณอยากรับประทานอาหารค่ํากับผมไหม
ผมอยากจะคุยดวยนิดหนอย และงานของผมบางทีก็นาเบื่อ...” แตเพื่อที่จะรักษาศักดิ์ศรีของตนไว เขา
ก็แกไขใหมอยางรีบรอน “ผมมีความรับผิดชอบมากเหลือเกิน”
พวกที่อยูใตบังคับบัญชาของเขาไมสนใจที่จะนําโรบิโนมาของเกี่ยวกับชีวิตสวนตัวของพวก
ตนนัก แตละคนก็นึกวา “ถาเขายังขุดอะไรใสลงในรายงานไมไดละก็ คงจะยื่นหนาเขามาหาเราเองแน”

แตโรบิโนในตอนเย็นวันนี้คิดไดก็เฉพาะความลําบากยากเข็ญทางรางกายของตนเทานั้น –
แผลเปอยบนตัวที่กวนใจอยูตลอดเวลา เปนความลับอยางเดียวเทานั้นของเขา ความลับที่เขาตองการ
จะเลา เพื่อที่จะลวงเอาความเห็นใจออกมา เนื่องจากเขาไมสามารถจะหาคําปลอบประโลมใจไดจาก
ความหยิ่งยะโส เขาจึงพรอมที่จะมองหาความเมตตากรุณา และแลวก็มีสาวนอยคนหนึ่งที่ฝรั่งเศสซึ่ง
เขาจะตองคอยเอาอกเอาใจทุกครั้งที่กลับบานดวยการเลาถึงการเดินทางไปตรวจงาน เขาหวังที่จะทํา
ใหเธอไดพิศวงงงงวยบาง และทําใหเธอรักเขา แตทั้งหมดกลับทําใหเธอประสาท เขารูสึกตองการ
พูดคุยเกี่ยวกับเธอเชนกัน
“คุณจะไปรับประทานกับผมไหม”
แปเลอแรงตกลงอยางอารมณดี