Page 10 - เที่ยวบินกลางคืน

ที่ดูเหมือนจะตรงเขามาหาเขา ไมมีเมฆตั้งเคาทะมึนแตก็เปนโลกที่แตกตางออกไป แตกตางเพียง
เล็กนอยจนมองเห็นไมชัดเจน กําลังโผลจากที่อื่นออกมาอยูตรงนี้เอง แปเลอแรงมองดูดวยใจที่คับ
แนนอยางอธิบายไมได ณ ที่ยอดเขาอันบริสุทธิ์เหลานี้ ยอดเขาหิมะซึ่งคล้ําลงเพียงเล็กนอยนี้กําลัง
เริ่มมีชีวิตขึ้น – เหมือนกับผูคน

มือของเขากดปุมบังคับแนนเขาโดยสัญชาติ
ญาณ อะไรบางอยางที่เขาไมเขาใจกําลังกอตัวขึ้น
เขาเกร็งกลามเนื้อราวกับสัตวปาเตรียมพรอมจะ
ตะครุบ แตก็ไมมีอะไรในสายตาที่จะดูไมสงบ
ราบเรียบ ราบเรียบ ใช แตก็เต็มไปดวยพลังอัน
แปลกประหลาด

ทันใดนั้น ทุกสิ่งทุกอยางก็เริ่มแหลมคมขึ้น
ยอดเขาทั้งหลายคมกริบราวกับมีดโกน ตัดสายลม
เหมือนกับหัวลูกศร สําหรับเขาแลวมันกําลังรวนเร
และลองลอยไปราวกับเกิดสงครามขนาดยักษขึ้น มันกอรางสถานีรบขึ้นลอมรอบตัวเขา จากนั้นฝุน
ละอองละเอียดคอยๆ ลองลอยขึ้นปะปนกันแผวเบาในอากาศ เหมือนกับผืนผามานเคียงขางไปกับหะมิ
เขาเหลียวกลับไปเพื่อดูวาหากจําเปนแลวก็จะมีทางออกอยูเบื้องหลัง แลวก็ตองตัวสั่น ทั่วทั้งแนวเขา
ขางหลังนั้นปนปวนพลุงพลานไปหมด
“เสร็จแลวสิเรา!”

จากยอดเขาทะมึนขางหนานั้น หิมะลุกโชติชวงขึ้นทันใด เปนควันโขมงสีขาวของภูเขาไฟ
แลวก็ยอดเขาลูกที่สองถัดมาดานขวา ยอดเขาลุกขึ้นเปนไฟลูกแลวลูกเลาราวกับวาถูกจุดตอกันไป
อยางไดผล และบัดนี้ เมื่อเขาเจอเขากับหลุมอากาศหลุมแรก ภูเขาทั้งมวลก็ดูจะพากันเตนรําอยูเบื้อง
หนา

ปรากฏการณอันรุนแรงทิ้งรองรอยเอาไวเพียงนอยนิดเทานั้น สิ่งที่เขานึกออกก็คือ เขาไดตอสู
ฟนฝากับมันออกมาจากควันพวยพุงสีเทานั้นอยางไมลดละ

“พายุหิมะนะ” เขาคิด “มันไมสําคัญเลย เราเอาตัวรอดได แตกอนหนานั้นสิ – การเผชิญหนา
อันแปลกประหลาด!”
ใบหนาที่เปลี่ยนไปนั้น ใบหนาหนึ่งเดียวในจํานวนพันซึ่งเขาแนใจวาจะจําไดเสมอ...ไดหายไป
แลว และเขาไมสามารถบอกไดอีกวามันเปนเชนไร