Page 33 - เที่ยวบินกลางคืน

14

ภรรยาของฟาเบียงโทรศัพท

เมื่อถึงกําหนดเวลาที่เขาจะตองกลับทุกครั้ง เธอจะนั่งคํานวณถึงความคืบหนาของเครื่องบินปา
ทาโกเนีย “ตอนนี้เขากําลังออกจากทรีลูว...” และเธอก็จะกลับไปนอน สักครูตอมา : “เขาคงจะกําลัง
ถึงซานอานโทนิโอแลว เขาคงจะมองเห็นแสงไฟของมันแลว...” เธอจะลุกขึ้น ดึงมานเปด แลวตั้ง
คําถามกับทองฟา “เมฆพวกนั้นคงจะทําใหเขารําคาญ...” หลายครั้งที่มีดวงจันทรอยูที่นั่น พรอมที่จะ
ตอนเขาเขาสูสวรรค ภรรยาสาวกลับไปที่เตียง มั่นใจในดวงจันทรและดวงดาว หนึ่งพันและหนึ่งดวงที่
ปรากฏนั้นกําลังลองลอยอยูเหนือศีรษะของสามีเธอ กอนถึงตีหนึ่งเธอจะรูสึกวาเขาใกลเขามา “ตอนนี้
เขาคงจะอยูไมไกลหรอก เขาคงจะปรากฏนั้นกําลังลองลอยอยูเหนือศีรษะของสามีเธอ กอนถึงตีหนึ่ง
เธอจะรูสึกวาเขาใกลเขามา “ตอนนี้เขาคงจะอยูไมไกลนักหรอก เขาคงจะปรากฏใหเห็นที่
บัวโนสไอเรสแลว...” แลวเธอก็จะลุกขึ้นอีกครั้ง เพื่อเตรียมอาหารใหเขาพรอมกับกาแฟรอนๆ กาหนึ่ง
“บนนั้นคงหนาวมาก...” เธอมักจะตอนรับเขากลับบานราวกับวาเขาเพิ่งจะลงมาจากยอดเขาที่มีหิมะปก
คลุม “คุณไมหนาวหรือคะ” “ไมหรอกจะ” แตยังไงก็ทําใหตัวเองอุนๆ ดีกวานะคะ...” “ไมหรอกจะ”
“แตยังไงก็ทําใหตัวเองอุนๆ ดีกวานะคะ...” ตีหนึ่งสิบหา เมื่อทุกอยางเรียบรอยแลว เธอก็จะโทรศัพท

คืนนี้ก็เหมือนกับคืนอื่นๆ เธอโทรศัพทไปถามขาว
“ฟาเบียงลงหรือยังคะ”
เลขานุการที่อยูอีกดานหนึ่งของสายอึกๆ อักๆ หาคําตอบ
“ใครกําลังพูดอยูครับ”
“ซีโมน ฟาเบียงคะ”
“อา! รอสักครูครับ...”
ดวยไมกลาที่จะพูดอะไร เลขานุการจึงสงหูโทรศัพทไปยังหัวหนาเสมียน
“นั่นใครครับ”
“ซีโมน ฟาเบียง คะ”
“อา! ผมจะชวยเหลืออะไรคุณนายไดบางครับ”
“สามีของดิฉันลงหรือยังคะ”

มีความเงียบแบบจนดวยถอยคําเกิดขึ้น ติดตามมาดวยคําตอบงายๆ วา “ยังครับ”
“เขายังลงไมไดหรือไงคะ”
“ครับ”
มีความเงียบเกิดขึ้นอีก “ครับ เขายังลงไมได”
“อา!”
“อา!” คํานี้เหมือนกับเสียงรองของสัตวที่บาดเจ็บการลงมาไมไดไมใชเรื่องใหญอะไร...ไมใช
เรื่องใหญ...แตเมื่อมันนานเกินไป...
“อา!...แลวเมื่อไรเขาถึงจะเขามาไดคะ”
“เมื่อไรเขาถึงจะเขามาได เรา...เรายังไมรูแนนอน”
มันเหมือนพูดกับกําแพง สิ่งที่เธอไดรับตอนนี้คือเสียงสะทอนจากคําถามของตนเอง

“กรุณาบอกดิฉันดวยเถิดคะ ใหคําตอบดิฉันดวย! เขาอยูที่ไหนคะ”
“เขาอยูที่ไหน เดี๋ยวนะครับ...”
ความสงสัยนั้นทําใหเจ็บปวด อะไรบางอยางกําลังเกิดขึ้นที่นั่น เบื้องหลังกําแพง
คําตอบปรากฏออกมาในที่สุด
“เขาขึ้นจากโคโมโดโรเมื่อ 19.30”
“และหลังจากนั้นละ”
“หลังจากนั้น...เขาลาชาอยางมาก...ลาชาอยางมากโดยสภาพอากาศเลว...”
“อา! อากาศเลว!”