Page 35 - เที่ยวบินกลางคืน
P. 35

เมื่อคิดถึงลูกเรือบนอากาศ รีวิแอรก็รูสึกเจ็บปวดแปลบขึ้นมา การกระทําแมวาจะเปนการ
                       กระทําที่เกี่ยวของกับการสรางสะพานก็ทําลายหัวใจหลายดวง และรีวิแอรก็ไมสามารถหลีกเลี่ยงที่จะ
                       ถามตัวเองไดวา “ดวยนามของอะไร”

                              “คนเหลานี้” เขาคิด “ผูซึ่งถึงวาระที่จะสาบสูญหายสามารถมีชีวิตอยางมีความสุข” เขานึกไป
                       ถึงใบหนาของพวกเขาเหลานั้นที่ลอมวงรอบๆ ที่พักพิงสีทองแหงตะเกียงยามเย็น “ดวยนามของอะไร
                       หรือที่ฉันจะพรากพวกเขาไปเสียจากมัน” ดวยนามของอะไรที่เขาจะพรากพวกเขาไปเสียจากความ
                       สงบสุขสวนตัว ไมใชพันธะอยางแรกของเราหรือที่จะคุมครองความสุขเชนนี้ไว แตตัวเขาเองก็กําลัง
                       ทําลายมัน และที่พักพิงสีทองในวันหนึ่งก็จะหายไปอยางไมมีขอผอนปรนเหมือนกับภาพลวงตา ความ
                       แกและความตายทําลายมันอยางโหดรายยิ่งกวาตัวเขาเองเสียอีก บางทีอาจจะมีสิ่งอื่นอีก บางอยางที่
                       ทนทานกวาที่จะไดรับการชวยชีวิต :  และบางทีงานที่รีวิแอรกําลังทําอยูก็อาจจะเปนการชวยเหลือ
                       มนุษยในสวนนี้ก็ได ไมเชนนั้นการกระทําก็คงจะไมมีความยุติธรรมเลย

                                                                *

                              “เพื่อรัก เพียงเพื่อรัก ชางเปนทางตันอะไรเชนนี้!” รีวิแอรมีความรูสึกออนโยนอยูบางเบาถึง
                       หนาที่ที่ยิ่งใหญยิ่งกวาความรัก หรือบางทีมันอาจจะเปนรูปหนึ่งของความรักก็ได แตก็ชางแตกตางกับ
                       รูปแบบอื่นๆ เหลือเกิน ถอยคํากลับคืนมาสูเขา “มันเปนปญหาของการสรางมันใหเปนนิรันดร...” เขา
                       อานมาจากไหนนะ “สิ่งซึ่งคุณเสาะหาอยูขางในคุณจะตายไป” เขานึกไปถึงโบสถที่ชาวอินคาในเปรู
                       สรางขึ้นถวายเทพเจาแหงดวงอาทิตยเปนกอนหินตัดชันที่ตั้งตระหงานขางๆ ภูเขา สําหรับพวกเขา
                       อะไรเลาที่จะคงเหลืออยูจากวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญดวยอํานาจซึ่งบัดนี้ถูกถวงหนักไปดวยน้ําหนักทั้งหมด
                       ของกอนหินอันมากมายเหลานั้น เหมือนกับการตอวาของผูคนรวมสมัย “ดวยนามแหงความรุนแรงอัน
                       ใด ของความรักประหลาดแบบไหน ที่ผูนําของมนุษยสมัยกอนบังคับฝูงชนมหึมาใหลากโบสถนี้ขึ้นไป
                       บนภูเขา บังคับใหพวกเขาสถาปนาความเปนนิรันดรของตนเองขึ้น และภาพของฝูงชนในเมืองเล็กๆ ที่
                       เดินไปมาวนเวียนอยูรอบๆ กระโจมแตรของตนในยามเย็นก็ผุดขึ้นมาในมโนภาพของรีวิแอร “ความสุข
                       ชนิดนี้ บังเหียนนี้...” เขานึก แตผูนําของมนุษยสมัยกอน ถาเขารูสึกสงสารในความทุกขทรมานของ
                       เพื่อนมนุษยแมสักเพียงนอยนิด เขาก็จะรูสึกสงสารความตายของเพื่อนมนุษยอีกเปนลนพน ไมใช
                       เพราะการตายของปจเจกบุคคลเทานั้น แตสงสารตอทั้งมวลเผาพันธุ ที่วันหนึ่งคงจะตองถึงวาระที่ถูก
                       ลบเลือนไปเหมือนกับรอยเทาบนผืนทราย และเขาก็จึงกวาดตอนผูคนของเขาไปกอตั้งกอนหินที่แมแต
                       ทะเลทรายก็ไมอาจจะถมทับทําลายได
   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40