Page 36 - เที่ยวบินกลางคืน

15

เศษกระดาษที่พับมาอยางดี บางทีมันอาจจะชวยเขาไวได ฟาเบียงคลี่มันออกมา กรามของ
เขาขบกันแนน

“ไมสามารถจะไปจนถึงบัวโนสไอเรสได แมจะเคาะสัญญาณสงขาวก็ยังทําไมได มี
กระแสไฟฟาดูดที่นิ้วของผมดวย”

ฟาเบียงลังเล ตองการที่จะตอบ แตขณะที่เขาเอามือออกจากคันบังคับเพื่อจะเขียน เขารูสึกวา
ทั้งรางถูกคลื่นใตน้ํากระแทกโยนขึ้น กระแสอากาศยกเขาขึ้นพรอมกับโลหะหนักหาตันของเขาแลว
โยนใหกลิ้งไปมา เขาเลิกลมความตั้งใจเดิม มือของเขาพยายามที่จะปดกั้นคลื่นนั้น และลดอาการซัด
กระแทกที่รุนแรงลง

ฟาเบียงสูดหายใจยาว ถาหากคนสงวิทยุดึงสายอากาศกลับเพราะกลัวไฟฟา เมื่อลงถึงพื้น
แลวเขาจะกระแทกกําปนใหสักที มันเปนความจําเปนอยางยิ่งที่จะตองติดตอกับบัวโนสไอเรสใหได –
แมวาจะอยูหางจากกันถึงพันไมล ก็จะตองมีสายชวยชีวิตโยนลงมาที่พวกเขาในหวงเหวลึกนี้ใหได ใน
ที่ที่ไมมีแมแสงสั่นสลัว ไมมีแสงวิบวับของตะเกียงโรงเตี๊ยมที่อยูไกลๆ – แมมันจะไมมีประโยชน แต
มันก็เหมือนกับแสงไฟกระโจม ซึ่งเปนเครื่องยืนยันถึงผืนแผนดินที่อยูไมไกล – เขาตองการไดยินเสียง
เพียงเสียงเดียว ที่มาจากโลกซึ่งบัดนี้หยุดมีชีวิตแลว นักบินยกกําปนขึ้นเขยาทามกลางแสงเรืองๆ สี
แดง เพื่อใหชายที่อยูเบื้องหลังเขาใจความจริงที่นาเศรานี้ แตฝายหลังไมไดเห็น เพราะมัวแตจับจอง
ลงไปยังพื้นดินเบื้องลาง แสงที่ตายแลว และเมืองที่ถูกฝง

ฟาเบียงจะทําตามคําแนะนําใดๆ ก็ตาม ถาเพียงแตจะสามารถตะโกนผานมาถึงเขาได “ถาพวก
เขาบอกใหฉันบินไปรอบๆ เปนวงกลม ฉันก็จะบินรอบเปนวงกลม และถาพวกเขาบอกใหฉันบินตรงไป
ทางทิศใต...” ณ ที่ใดที่หนึ่ง : ยังคงมีสิ่งเหลานี้อยู แผนดินแหงความเงียบสงบดวยแสงจันทรสอง
เบื้องหลังนั้น เพื่อนผูรอบรูไปหมดทุกอยางของเขากําลังกมตัวเหนือแผนที่ ราวกับเปนนักวิทยาศาสตร
ผูคงแกเรียน มีแสงตะเกียงที่ออนนุมเหมือนดอกไมคอยเปนเครื่องกําบัง แตทั้งหมดที่เขาไดรับรูมาก็
คือ ความกราดเกรี้ยวบาคลั่งของค่ําคืนสีดํานี้ ซึ่งกระหน่ําเขาอยูไมมีที่สิ้นสุดดวยแผนดินถลมและน้ํา
เชี่ยว พวกเขาละเลยชายสองคนนี้ทามกลางฝนหาใหญ และเมฆที่เต็มทองฟานี้ไดอยางไรกันเลา
พวกเขาทําไดอยางไร “ตั้งวิถีไปที่ 240 องศา...” พวกเขาจะสั่งฟาเบียง แลวเขาก็จะเปลี่ยนวิถีไปที่
240 แตเขาอยูเพียงเดียวดาย

ตอนนี้เขารูสึกวา แมกระทั่งเรื่องที่ทารุณโหดรายก็ยังเริ่มกําเริบ ทุกครั้งที่ถูกกระแทกอีก
เครื่องยนตจะสั่นอยางแรงจนเครื่องบินทั้งลําสั่นสะเทือนไปหมดอยางโกรธเคือง ฟาเบียงตองการกําลัง
ทั้งหมดเพื่อควบคุมมัน ศีรษะเขามุดลงไปขางลางในชองคนขับ เขาจับตามองดูที่ขอบฟาเทียม เพราะ
เบื้องนอก เขาไมสามารถจะมองเห็นความแตกตางของพื้นโลกกับทองฟาไดอีกแลว หลงทางอยูใน
ความโกลาหลของความมืดยุคบรรพกาล แตบัดนี้เข็มเครื่องมืดขางหนาเขาเริ่มสายไปมาอยางรุนแรง
เริ่มควบคุมยากเขาไปทุกที การอานที่เอาแนไมไดนําเขาไปผิดทาง เขาเสียระดับความสูงลง ชาๆ แต
แนนอน เขากําลังขมลงไปสูหลุมยุงยากที่ดําคล้ํา ทรายดูดที่มืดมิด เครื่องวัดระยะสูงของเขาตอนนี้
“500 เมตร” – เปนความสูงของยอดเขาเบื้องลาง เขารูสึกถึงยอดสูงขงมันที่ยกเสียดแทงขึ้นมาหาเขา
มันเหมือนกับวามวลดินอันมากมายเหลานี้ แมแตชิ้นเล็กสุดก็ไมสามารถชนเขาใหแหลกเปนผุยผงได
และทันใดมันก็แตกออกจากฐานของมัน หลุดออกมาปลิวพานอยางคลุมคลั่งลอมรอบตัวเขา การ
เตนรําอยางรายกาจเริ่มขึ้น หอมลอมรัดรึงเขาไวราวกับเปนบวง

เขาตัดสินใจ เขาไมสามารถลงจอดไดไมวาที่ไหน แมวาจะตองเสี่ยงตอการยอยยับลงก็ตาม
แตอยางนอยที่สุด เพื่อจะหลีกเลี่ยงภูเขา เขาโยนไตไฟอันเดียวที่มีลงไป มันลุกขึ้นเปนเพลิงอยาง
รวดเร็วขณะที่หมุนแกวงไกวไปเบื้องลางสาดแสงประหลาดของมันออกไปเหนือพื้นเบื้องลาง จากนั้นก็
ดับไป : ขางลางเปนทะเล