Page 41 - เที่ยวบินกลางคืน

19

โรบิโนกระตุนใหเขาออกมาจากความเปลาเปลี่ยว

“ทานผูอํานวยการครับ ผมกําลังคิดดู...บางทีเราอาจจะลอง...”

เขาไมมีอะไรที่จะเสนอ นอกจากตองการแสดงถึงความตั้งใจดีของตน ถาเขามาพรอมกับ
ขอสรุปเขาก็คงจะเปนที่ชื่นชมอยางมาก และเขายังคงคิดหาขอสรุปสักขออยางเปนกังวล เหมือนกับ
หาคําตอบตอปริศนาอันยุงยาก เขามักจะเขามาพรอมกับขอสรุป ซึ่งรีวิแอรไมเคยทําตาม “ในชีวิตนะ
โรบิโน มันไมมีขอสรุปหรอก มันมีพลังในการเคลื่อนไหว พลังซึ่งเราจะตองเตรียมกระทํา และจากนั้น
ขอสรุปก็จะตามมา” โรบิโนจํากัดบทบาทของตนที่จะสรางแรงจูงใจขึ้นในหมูชางเครื่อง แรงจูงใจอันต่ํา
ตอยซึ่งทําใหปุมใบพัดไมขึ้นสนิม

แตเหตุการณในคืนนี้มากกวาที่โรบิโนจะสามารถรับมือได ตําแหนงนายตรวจของเขาไมมี
ความสําคัญอันใดตอพายุ ไมทั้งตอลูกเรือผีซึ่งไมไดตอสูเพื่อโบนัสตรงเวลาอีกแลว แตเพื่อหลีกเลี่ยง
อาญาอันรายกาจ และนั่นก็ไมไดมีผลตอความตายของโรบิโนแมแตนอย โรบิโนซึ่งบัดนี้กลายเปนของ
เธอ ในหองทํางานแหงนี้ ซึ่งเย็นชาเสียยิ่งกวาหองอื่น ริมฝปากของเธอเริ่มสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง เธอได
คนพบความจริงของเธอเองในโลกอันแปลกแยกอีกที่หนึ่งนี้ดวยความรักของเธอที่เกือบจะปาเถื่อน เรา
รอน และจงรักภักดี สําหรับเธอตอนนี้ออกจะเปนเครื่องกําบังความเห็นแกตัวและพร่ําเพรื่อ เธอรูสึก
ตองการจะหลบหนีไป

“ดิฉันมารบกวนคุณ...”
“คุณนายครับ” รีวิแอรกลาวกับเธอ “คุณไมไดรบกวนผมหรอก โชครายนะครับคุณนายที่ผมทํา
อะไรไมไดนอกจากรอ”
ไหลของเธอสั่นเทานอยๆ รีวิแอรนึกเดาความหมายของมันวา “ตะเกียงนั้นจะมีประโยชนอะไร
แลวอาหารที่กําลังรอกับดอกไมที่ฉันจะตองกลับไปหานั่นละ” วันหนึ่งรีวิแอรไดฟงคุณแมยังสาวผูหนึ่ง
พูดวา “ความตายของลูกดิฉันเปนสิ่งที่ดิฉันยังไมเขาใจ มันเปนเรื่องเล็กๆ ที่รุนแรง เสื้อผาเด็กชุดนอยๆ
ที่ดิฉันยังคงพบเสมอ และเมื่อตื่นขึ้นในตอนกลางคืน มีความออนโยนซึ่งกอตัวขึ้นมาในใจของดิฉัน
แทนที่ทุกสิ่งทุกอยาง แตตอนนี้มันก็ชางไรประโยชนเหลือเกิน เหมือนกับน้ํานม...” สําหรับผูหญิงคนนี้
ก็เชนกัน ความตายของฟาเบียงจะยังไมเริ่มขึ้นจริงๆ จังๆ จนกระทั่งพรุงนี้ – นับแตนี้ไป การกระทําแต
ละอยาง เรื่องแตละเรื่อง ก็จะหาประโยชนไมได รีวิแอรจําเปนตองซอนความรูสึกเห็นใจลึกๆ ที่เขามีตอ
เธอ

“คุณนายครับ...”
หญิงสาวถอยรางออกไป ดวยรอยยิ้มที่ออกจะเปนการถอมตัว ไมรูสึกถึงอํานาจของตัวเอง

รีวิแอรนั่งลงอยางแรง
“เธอก็ยังชวยใหฉันคนพบสิ่งที่ฉันกําลังคนหาอยูได...”

เขาพลิกนิ้วผานรายงานอากาศที่มาจากสนามบินทางเหนืออยางใจลอย “เราไมไดขอใหมีชีวิต
นิรันดร” เขาคิด “สิ่งที่เราเรียกรองคือไมใหเห็นการกระทําและเรื่องราวที่สูญเสียความหมายไปในทันที
ที่เวิ้งวางรายรอบตัวเราทันใดก็อาปากหาวขึ้นพรอมกันจากทุกดาน”

ดวงตาของเขาเลื่อนกลับมาที่โทรเลข “และนี่คือสิ่งที่แสดงใหเห็นวาความตายคืบคลานเขามา
สูเรื่องราวของเราไดอยางไร – ผานทางขอความเหลานี้ ซึ่งบัดนี้ปราศจากความหมายแลว...”

เขามองดูโรบิโน ชายวัยกลางคืนผูนั้นก็ไดสูญเสียความหมายของตัวเองและกลายเปนสิ่งไร
ประโยชนไปแลว รีวิแอรทักเขาอยางเกือบจะกระดาง
“ผมตองเปนคนหางานใหคุณทําดวยรึ”