Page 45 - เที่ยวบินกลางคืน

21

ตอนนี้โรบิโนเดินทองไปตามหองทํางานตางๆ อยางเศราใจ ชีวิตของบริษัทหยุดนิ่งลง เพราะ
ไปรษณียยุโรปซึ่งมีกําหนดออกเวลา 2 นาฬิกาจะยังไมออกจนกระทั่งรุงเชา พวกลูกจางนั่งหนาตาบูด
บึ้งอยูที่โตะ ใบหนาเย็นชา ความตั้งใจในการงานของพวกเขากลับกลายเปนไมมีผล จากสนามบินทาง
เหนือ รายงานอากาศยังคงเขามาสม่ําเสมอ แต “ทองฟาแจมใส” “พระจันทรเต็มดวง” และ “ไมมีลม”
ของพวกเขาปลุกภาพของแผนดินที่ไรชีวิตขึ้นมา ทะเลทรายแหงแสงจันทรและกอนหิน

ขณะที่โรบิโนเริ่มพลิกกระดาษในแฟมของหัวหนาเสมียนโดยไมมีเหตุผลที่แนชัดนัก ทันใด
เขาก็รูสึกวาฝายหลังกําลังยืนอยูขางหนาตน กําลังรอดวยความเคารพจอมปลอมเพื่อขอมันคืน
ความรูสึกบนใบหนาของเขาเหมือนจะพูดวา “ตราบเทาที่คุณจะพอใจครับ...มันเปนของผม...”

นายตรวจรูสึกตกใจกับอาการเชนนี้ของผูอยูใตบังคับบัญชา เขาไมสามารถนึกหาคําพูด
โตตอบได เขายื่นแฟมคืนกลับไปอยางรีบรอน หัวหนาเสมียนนั่งลงที่เดิมดวยความรูสึกเปนตออยาง
เยือกเย็น “ฉันควรจะสงเขาไปบรรจุของ” โรบิโนนึก เพื่อกูหนากลับคืนมา เขาจึงเดินตอไป ความคิด
ของเขารวบรวมอยูที่วิกฤติการณ วิกฤตการณนี้จะนํามาซึ่งความไมเอาใจใสตอนโยบาย โรบิโนรูสึก
สูญเสียทั้งสองเทา

เขาถูกโจมตีดวยภาพของรีวิแอร นั่งเดียวดายอยูในหองทํางานของตน รีวิแอรผูซึ่งเรียกเขาวา
“...ตาแก” ไมเคยเลยที่ใครจะขาดความค้ําจุนสนับสนุนเทากับเขา โรบิโนรูสึกถึงคลื่นแหงความกรุณา
เออทนทวมออกไปจากตัวเอง ในหวงคิดของเขา เขาพลิกเปลี่ยนหาขอความที่เหมาะสมหลาย
ขอความ เพื่อที่จะแสดงความเห็นใจและปลอบโยน เขารูสึกออนไหวกับความรูสึกที่คอนขางจะมี
เกียรติ

เขาเคาะเบาๆ ที่ประตู ไมมีคําตอบ ไมกลาที่จะเคาะดังกวานี้ในความเงียบที่แสนสงบ เขาผลัก
ประตูเปดออก รีวิแอรอยูที่นั่น เปนครั้งแรกที่โรบิโนเขาไปในหองทํางานของรีวิแอรดวยระดับเทาที่
เกือบจะเสมอ คอนขางจะเหมือนเพื่อนฝูง เขารูสึกเหมือนกับเปนนายสิบซึ่งอยูรวมกับนายพลบาดเจ็บ
ทามกลางหากระสุน ยืนรวมกับเขาในความพายแพ เปนเหมือนกับพี่นองในยามถูกเนรเทศ “ไมวาอะไร
จะเกิดขึ้น ผมก็จะอยูเคียงขางคุณ” ดูเหมือนโรบิโนจะพูดเชนนั้น

รีวิแอรไมพูดอะไรเลยสักคํา ศีรษะของเขากมต่ํา เขากําลังมองดูที่มือตัวเอง โรบิโนยืน
ขางหนาเขา ไมกลาพูดอะไร สิงโตแกๆ ตัวนี้ทําใหเขาเกรงขาม ตองยืนนิ่ง ความรูสึกแหงการ
จงรักภักดี แหงการอุทิศใหอันเปนสุขยิ่งกวามันจุกอยูที่ริมฝปากของเขา แตทุกครั้งที่เขาชอนสายตา
ขึ้น เขาก็ประสบกับผมสีเทา ศีรษะซึ่งกมลงสามในสี่สวน ริมฝปากซึ่งปดแนนเหนือโชคชะตาอันขมขื่น
ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกลาขึ้นมา

“ทานผูอํานวยการครับ...”
รีวิแอรเงยหนาขึ้นมองดูเขา หวงอารมณที่รีวิแอรจมอยูนั้นลึกมากเกินไป หางไกลเกินไปจน
เขาอาจจะไมไดสังเกตวาโรบิโนอยูที่นั่น และไมมีใครรูวาเขากําลังฝนถึงรูสึกและเศราโศกถึงอะไรอยู
ในหัวใจ รีวิแอรจองดูโรบิโนเปนเวลานานราวกับจะใหเปนพยานที่มีชีวิตสําหรับอะไรบางอยาง โรบิโน
รูสึกไมสบายใจ ยิ่งรีวิแอรมองโรบิโนนานเทาไร ก็ยิ่งดูเหมือนวารอยยิ้มปริศนาอยางเสียดสีที่กําลังแลน
อยูบนริมฝปากของฝายแรกดูมากขึ้นไปอีก ยิ่งรีวิแอรมองโรบิโนนานเทาไร โรบิโนก็ยิ่งรูสึกอายมาก
ยิ่งขึ้น และรีวิแอรก็ดูจะรูตัวมากขึ้นวาโรบิโนเขามา ดวยจุดประสงคดีที่เกิดขึ้นเองอยางเห็นใจและ
สงสาร เพื่อจะเปนพยานใหแกความโงเขลาของมนุษยชาติ

โรบิโนรูสึกตกใจมากยิ่งขึ้น นายสิบ นายพล ลูกกระสุน ทุกสิ่งทุกอยางดูจะผิดแผกแตกตางไป
จากสถานที่อยางนาเกลียดนาชัง ความเปลี่ยนแปลงอันนาเวียนหัวเขามาครอบงําเงา รีวิแอรยังคง
มองดูเขา โรบิโนแทบจะเกลียดชังตนเอง รวบรวมพลังขึ้น ดึงมือออกจากกระเปาซาย รีวิแอรยังคงจอง
มองเชนเดิม ขณะนั้น ดวยความรูสึกละอายใจอยางมากมายและไมรูสาเหตุ โรบิโนก็พูดโพลงขึ้นมาวา