Page 24 - รายงานปรัชญากลุ่ม3

๒๐

กระบวนการผลิตครู

สมัยนั้นเน้นการเลือกสรรนักเรียนเป็นพิเศษไม่ใช่รับจากบุคคลทั่วไปกระบวนการคัดเลือกใช้การสังเกต

หลายขั้นตอนเป็นระยะเวลานานโดยการทดลองปฏิบัติเพื่อที่จะเลือกเฟ้นหาเอาคนที่มีพรสวรรค์ที่จะเป็นครูตั้งแต่

กำเนิดหรือเอาบุคคลที่ได้รับการฝึกให้เป็นครูแล้วมาเรียนทฤษฎีในภายหลังดังนั้นกระบวนการผลิตครูในนั้นจะเน้น

การปฏิบัติให้ชำนาญก่อนแล้วจึงเรียนรู้ทฤษฎีภายหลัง (รังสรรค์ ทิมพันธ์พงษ์. ๒๕๒๗: ๖๐-๖๑)

การพัฒนาหลักสูตรและโครงสร้าง

เมื่อ พ.ศ.๒๔๓๕ มี ๒ หลักสูตรคือหลักสูตรประกาศนียบัตรครูสอนภาษาไทยและประกาศนียบัตรครูสอน

ภาษาอังกฤษ ต่อมาเปิดหลักสูตรเพื่อผลิตครูชั้นมูลศึกษาประถมศึกษาและมัธยมศึกษาและภายหลังมีหลักสูตรวิชา

ชีพและพลศึกษาเนื่องจากการขยายตัวของหลักสูตรทำให้แบ่งหลักสูตรการฝึกหัดครู ออกเป็นหลักสูตรฝึกหัด

ครูสามัญ หลักสูตรฝึกหัดครูกสิกรรม ฝึกหัดครูหัตถกรรม และฝึกหัดครูพลศึกษา ระดับของหลักสูตร เริ่มตั้งแต่

หลักสูตรครูประกาศนียบัตรจังหวัด (ว.) รับผู้จบระดับประถมศึกษามาเรียน ๑ ปี ต่อมามีหลักสูตรครูมูล (ป.)

รับผู้จบชั้นมัธยมปีที่ ๔ มาเรียนต่อ ๒ ปี หลักสูตรครูประถม (ป.ป.) รับผู้จบมัธยมปีที่ ๖ มาเรียนต่อ ๓ ปี และ

หลักสูตรประโยคครูมัธยม (ป.ม.) รับผู้จบหลักสูตรครูประถม มาเรียนต่ออีก ๒ ปี (หนึ่งศตวรรษ การฝึกหัดครูไทย.

มปป: ๑๐๐)

เมื่อ พ.ศ.๒๔๑๑ มีการแบ่งการศึกษาการเล่าเรียนศึกษาที่ได้จัดอยู่ ๒ ชนิด คือการเล่าเรียนแบบสามัญ

และการเล่าเรียนพิเศษลำดับ แบ่งลำดับขั้นได้ดังนี้

การเล่าเรียนแบบสามัญ

๑.การเล่าเรียนเบื้องแรก (มูลศึกษา)

๒.การเล่าเรียนเบื้องต้น (ประถมศึกษา)
๓.การเล่าเรียนเบื้องกลาง (มัธยมศึกษา)

๔.การเล่าเรียนเบื้องสูงสุด (อุดมศึกษา)
การศึกษาพิเศษ

ชนิดการเล่าเรียนนั้น เป็นการเรียนวิชาจำเพาะสิ่งหรือความรู้อย่างให้ชำนาญ เป็นต้นว่า

๑.ฝึกหัดครูผู้เป็นอาจารย์ ผู้รับราชการฝ่ายพลเรือนและผู้รังวัดทำแผนที่