Page 21 - Book จากถานดบ
P. 21
จากถ่านดิบ...
สู่มณีที่(พอ)มีค่า 19
ตอนท้ายนี้ ผมขอนำาบทกลอน ที่แสดงถึงความจริงจัง
ในการบ่มเพาะศิษย์ ของคุณครูสวัสดี ณ พัทลุง มาแบ่งปันกันครับ
ไม้เรียว
ฉันเฆี่ยนศิษย์ใช่ว่าจะฆ่าศิษย์
เฆี่ยนด้วยจิตคิดจะสร้างทางสุขสันต์
ฉันเฆี่ยนตัวซึ่งชั่วชาติให้ขาดพันธุ์
เพราะรวมกันบั่นทอนศิษย์ทั้งจิตกาย
เกลียดฉันก่อนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก
เธอยังเล็กไม่รู้ค่าราคาหวาย
แล้วค่อยรักรู้จักค่าว่ามากมาย ครูเป็นมากกว่า “ผู้สอนหนังสือ”
เมื่อครูตายแต่ศิษย์ต่อพ่อแม่คน
ฉันเฆี่ยนศิษย์ใช่มุ่งหมายทำาลายศิษย์
เฆี่ยนด้วยจิตคิดจะสร้างทางกุศล
เกิดเป็นคนรู้จักค่าราคาคน
อยู่ที่ผลการกระทำากรรมชั่วดี
หวังเห็นศิษย์ได้กระทำาแต่กรรมเลิศ
เพื่อทูนเทิดน้ำาใจรักสูงศักดิ์ศรี
เกิดเป็นคนฉันรู้ค่าราคามี
ย่อมอยู่ที่ผลสัมฤทธิ์มีศิษย์งามฯ
สวัสดี ณ พัทลุง
2513
