Page 24 - Book จากถานดบ
P. 24
จากถ่านดิบ...
22 สู่มณีที่(พอ)มีค่า
ปฏิสัมพันธ์ของคุณลุงกับผม เริ่มต้นจากความห่าม แบบสุกๆ ดิบๆ ของผม
ซึ่งก็คงพอจะจินตนาการได้ สำาหรับคนหนุ่มๆ ที่มีโอกาสไปเรียนต่างประเทศ
และชอบแสดงความกร่าง (เพราะข้างในยังกลวง)
เมื่อมีจังหวะเวลา คุณลุงซึ่งคงเฝ้ามองผมอยู่ ก็จะหาจังหวะมานั่งคุยกับผม
และให้คำาแนะนำาตามควร เพื่อปรับปรุงนิสัยเหล่านั้น
ความที่ผมเป็นคนรับฟัง และพยายามปรับปรุงตามคำาสั่ง และสอนของท่าน
ความสัมพันธ์ระหว่างเรา จึงผูกพัน แน่นแฟ้นขึ้นอย่างรวดเร็ว
จนอาจจะเรียกได้ว่า ท่านรักและเอ็นดูผมเหมือนกับลูก
เย็นวันหนึ่ง หลังจากพูดคุยสารทุกข์สุกดิบแล้ว
ลุงก็บอกผม ถึงคำาสอนคนญี่ปุ่นโบราณ ที่ว่า
คำาสอนของลุงโอซากา
旅の恥はかきすて
Tabi no haji wa kakisute
(แปลตรงตัว ก็คือ การทำาเรื่องน่าอับอาย
ในระหว่างการเดินทางท่องเที่ยว)
คุณลุงอธิบายความให้ผมฟังว่า
อันคนที่เดินทางไปท่องเที่ยวในที่แปลกถิ่นนั้น
มักจะคิดว่า ตนเองคงไม่ต้องกลับมาที่นั้นอีก
ดังนั้น สิ่งน่าอับอาย ที่ปรกติไม่กล้าทำา ก็มักจะทำาลงไปโดยไม่ยั้งคิด
