Page 29 - Book จากถานดบ
P. 29
จากถ่านดิบ...
สู่มณีที่(พอ)มีค่า 27
ห้าสิบปีให้หลัง ผมดูเหมือนจะยัง(กลับ)มาอยู่ในสังคมเดิมๆ ที่เห็นว่า
การป่วยไข้เป็น “ลิขิตฟ้า”
ระยะหลังนี้ ผมต้องติดตามสมาชิกในครอบครัว ไปโรงพยาบาลบ่อยครั้งขึ้น
ทุกครั้งที่เดินเข้าไปเห็นจำานวนผู้ป่วย ที่นั่ง ยืน รออยู่หน้าห้องตรวจ
ผมมักถามตัวเองว่า แล้วหมอจะมีปัญญาตรวจวินิจฉัย
รวมทั้งรักษาผู้ป่วยมากมายนั้น อย่างมีคุณภาพจริงๆ หรือ
แล้วผมจึงหวนมานึกถึง สิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากญี่ปุ่น
ผมไม่เชื่อว่า ระบบสาธารณสุขเช่นที่เห็นอยู่ในปัจจุบัน
จะสามารถยั่งยืน และมีเสถียรภาพได้
หากเราไม่พยายามเปลี่ยนทัศนคติ และส่งเสริมให้คนไทย ลิขิตฟ้าหรือคนบันดาล
ดูแลสุขภาพของตนเป็นสรณะ
ผมเชื่อว่า ผู้ป่วยไข้ ที่เคยต้องมารับการตรวจรักษาเหล่านี้ อาจจะไม่ต้องมา
หากแนวคิดในการออกกำาลังกาย และดูแลสุขภาพตัวเองดังกล่าว
มีการส่งเสริม ประชาสัมพันธ์ และให้การศึกษากับคนไทยอย่างเอาจริงเอาจัง
ผมเชื่อว่า โรคภัยไข้เจ็บส่วนใหญ่ สามารถดูแล ป้องกันไม่ให้เกิดได้
ด้วยการดำาเนินชีวิต พฤติกรรมการกิน รวมถึงการออกกำาลังกาย
ตามแบบแผนอันเหมาะสม
สาธารณสุขป้องกัน ควรเป็นพื้นฐานเบื้องต้นที่สำาคัญ
การเข้าหาหมอ เพื่อรับการดูแลรักษานั้น
น่าจะเป็นหนทางขั้นปลาย ในกรณีที่เกินการดูแลเยียวยาตัวเองได้
หรือเห็นเป็นเช่นไรครับ
