Page 52 - Book จากถานดบ
P. 52
จากถ่านดิบ...
50 สู่มณีที่(พอ)มีค่า
ข้อสงสัยดังกล่าว ไม่ใช่เรื่องแปลก
ผมเริ่มเดินออกกำาลังกายอย่างจริงจัง อย่างสม่ำาเสมอตั้งแต่เดือนตุลาคม 2554
ในช่วงก่อนหน้านั้น ผมเดินทางไปญี่ปุ่น
และมีโอกาสพบเพื่อนซึ่งรักผมที่สุดคนหนึ่ง หลังจากไม่ได้พบเจอกันกว่าสิบปี
ผมไปพบเขาที่บ้าน หลังจากกินอาหาร และพูดคุยถึงเรื่องราวเก่าแก่แล้ว
ก่อนจากกัน เขาก็มอบของขวัญชิ้นหนึ่งให้ผม
เป็นเครื่องนับจำานวนก้าวเดินยี่ห้อ Omron
พร้อมกำาชับ ทั้งสั่งทั้งสอน ให้ผมหมั่นเดินออกกำาลังกายทุกวัน
เฉลี่ยหมื่นก้าวต่อวัน
คำาถามแรกของผมก็คือ “ทุกวันเลยหรือ” เขาตอบสวนมาทันทีว่า “ใช่นะซี 勿論”
สิ่งเดียว ที่ผมรับปากเพื่อนคนนั้นก็คือ “ผมจะพยายาม 頑張ります”
ผมเดินทางกลับเมืองไทย พร้อมเครื่องนับก้าวเดินยี่ห้อ Omron นี้
โดยมีคำาถามที่ติดใจมาตลอดทาง “หนึ่งหมื่นก้าวเลยหรือ” “ทุกวันนะ”
ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ ... ลองตั้งใจที่จะทำา
ระยะสองสามเดือนแรก ผมต้องบังคับตัวเอง ให้ลุกจากเก้าอี้
เพื่อเดินไปมาในที่ทำางาน
ค่าเฉลี่ยประมาณ ห้าถึงหกพันก้าว บางวันดีหน่อยก็ร่วมหมื่นก้าว
แถมเป็นการเดินวันเว้นวัน หรือหากดีหน่อย อาจจะห้าวันต่อสัปดาห์
แต่...Whatever will be will be...
อะไรที่มันต้องเป็นไป...มันก็ต้องเป็นไป (นั่นแหละ)
บ่อยครั้ง เมื่อผมก้มลงอ่านจำานวนก้าว ที่เดินไปในแต่ละวัน
