Page 36 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 36
42 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
นึกถึงตรงนี้ก็อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ ถามตัวเองว่าเธอจะปลอมตัว
เป็นหนูดินไปได้สักกี่น�้า
นี่มันชีวิตจริงนะ ไม่ใช่นิยาย!
ที่หญิงสาวชาวกรุงอย่างเธอจะหันไปย้อมสีผิวให้ตัวด�าเป็นเหนี่ยง
และคว้าไฝปลอมมาติดตรงปลายคาง แล้วจะตบตานายจ้างได้ ครั้นจะปลอม
ตัวเป็นหนุ่มน้อยคอยชงกาแฟให้เขนแล้วเดินตามต้อยๆ เรียกเขาว่า นาย
ฮะๆ ทั้งวัน ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะถึงเธอจะไม่ได้มีทรวดทรงองค์เอวเหมือน
นางเอกหนังเอวีของญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ใช่สาวจอแบนสามสิบนิ้วที่ปลอมตัวเป็น
ผู้ชายแล้วคนจะมองไม่ออก
ยิ่งกว่านั้น ความคิดที่ว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเสี่ยง
ของกระสุนที่คิดปองร้ายคนในไร่อมรมัทนาทุกวี่ทุกวัน ก็ท�าให้หญิงสาว
ขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัว และเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม
บางทีเธอกับหุ้นส่วนควรหาทางสร้างรายได้ทางอื่น เพราะดูแล้วงานนี้
น่าจะมีแต่ตายกับตายเท่านั้น
ทว่าคนบางคนไม่กลัวตาย ตราบใดที่ความตายยังไม่ย่างกรายมา
หาตัวเอง และนี่คงเป็นความรู้สึกของเมืองแมนในตอนนี้ด้วย เพราะถึงเธอ
จะบอกเขาปากคอสั่นด้วยน�้าเสียงชัดแจ๋วปราศจากส�าเนียงเหน่อว่า
“ฉันว่าฉันท�างานที่นั่นไม่ได้หรอกแมน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะเอา
ตัวรอดจากลูกกระสุนพวกนั้นได้”
“กระสุน? กระสุนอะไร”
ฝ่ายนั้นถามด้วยสีหน้าบอกถึงความแปลกใจอย่างที่สุด จนเต็มดวง
นึกอยากจะตะคอกเขาเป็นครั้งแรก ไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนของเธอจะความจ�า
สั้นหรือเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่เพิ่งอายุได้แค่ยี่สิบกว่าๆ แบบนี้
แต่เธอมั่นใจว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้เป็นอะไรนอกจากโรคไวรัส ‘มันนี่’
ขึ้นสมอง จนอาการ ‘งก’ ก�าเริบ เลยไม่คิดห่วงชีวิตคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิท
