Page 37 - book1

- 32 -

บทที่ 20

ถึงตอนนี้ คิดถึงแม กันบางไหม ทั้งที่อยู และจากไป ใหใจเหงา

กลับเถิด ไปกราบ แมของเรา อยารอเฝา กราบไหว เมื่อวายชนม

ถึงบทส่งท้ายแล้วนะ คิดถึงแม่ขึ้นมาแล้วหรือยังทั้งคนที่ยังมีแม่อยู่และ

คนที่แม่ได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับเหมือนผู้เขียนที่แม่ได้จากไปตั้งแต่ปี 2518
แล้ว ต้องประคองชีวิตตัวเอง มาจนถึงวันนี้ได้ บอกได้เลยว่าภาวะทางกายไม่
กระทบกระเทือนแต่ภาวะทางใจ ทําให้โดดเดี่ยว เหงาว้าเหว่ และโหยหาความรัก

ความอบอุ่นจากอ้อมอกแม่ตลอดมา ไม่เคยเสื่อมคลายไปจากใจ และความรู้สึก
เลย ถึงแม้ว่าจะมีพ่อที่รักลูกอย่างมากมายดูแลให้ความรักความอบอุ่นต่อจากแม่

แต่ลูก ๆ ก็ยังเหมือนว่าชีวิตได้หายไปส่วนหนึ่ง จนถึงวาระที่พ่อต้องจากไปอีกคน
ซึ่งเราต้องใช้สติ ที่ไม่ค่อยเข้มแข็งเป็นเครื่องปลอบใจตัวเองแทน ซึ่งบางครั้งต้อง
ปรึกษาหรือปรับทุกข์กับตัวเองจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทําให้

พึ่งพาต้องเปิดมุมมองในสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างมีสติอยู่เสมอ ต้อง
เตือนตัวเองเพื่อไม่ให้หลงทาง และเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งที่จะอยู่บนโลก

ใบนี้ได้อย่างมีคุณค่าและมีความสุขได้ตลอดไป
ขอฝากบอกว่าใครที่ยังมีแม่อยู่ตอนนี้ ให้กอดท่านไว้ทุกครั้งที่มีโอกาส

นะคะมีโอกาสกอดตัวเป็นๆของแม่แล้วจะอบอุ่นและเติมเต็มความสุขใจให้ตัวเอง
ได้เป็นอย่างดี อย่ารอให้ได้กอดเพียงรูปถ่ายของท่าน และต้องจุดธูปบอกความ

ในใจ ความรัก ความรู้สึกที่มีต่อท่านเลยนะ สําหรับคนที่ไม่มีแม่อยู่เคียงข้างแล้ว
เวลาที่คิดถึงท่านก็ขอแนะนําว่าให้ใช้สองแขนของเรากอดตัวเองไว้แน่น ๆ พร้อม
ทั้งกระซิบบอกความรักความคิดถึงแม่กับตัวเองก็จะทําให้เรารู้สึกถึงความอบอุ่น

นั้นบ้างถึงไม่มาก แต่ก็ยังได้เติมเต็ม ในส่วนหนึ่งของความรู้สึกได้บ้าง