Page 32 - book1

- 27-

บทที่ 16

ในยามที่ เจ็บปวย ซวยซ้ําซาก แสนลําบาก กายใจ ไมสดใส

ทั้งเวลา และเงินทอง ตองเสียไป ตองร่ําไห เจ็บปวด รวดราวทรวง

ลองมาดูเรื่องสามัญประจําบ้านกันบ้างนะ ก็คือเรื่อง ความเจ็บป่วย
ทั้งัตวเอง และคนในครอบครัวนั้นแหละ “ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ”
แต่ในที่สุดก็หนีกันไม่พ้นสักคนเลย ไม่ว่าจะ ป่วยน้อย ป่วยมาก ป่วยมากที่สุด

ก็ถือว่าป่วยอยู่ดี เป็นเหตุให้ความเชื่อมั้นในตัวเองเสียไป สภาพจิตใจและอารมณ์
ที่ระสํ่าระสาย วิตกกังวล เครียด เศร้า ทั้งตัวผู้ป่วย และคนข้างเคียงอย่างหลีก

เลี่ยงไม่ได้ ยิ่งถ้าป่วยด้วยโรคที่มีการรักษาอย่างต่อเนื่องแล้ว ยิ่งมีผลกระทบต่อ
บรรยากาศในครอบครัวเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวทีเดียว

ที่ประสบด้วยตัวเองตอนวัยเด็กคุณแม่ป่วยด้วยโรคหัวใจ เข้ารักษาที
โรงพยาบาลนานเป็นเดือนเลย ต้องรับผิดชอบจัดการงานในครอบครัวแทนคุณแม่

ทั้งหมด ยังโชคดีที่มีพี่เลี้ยงคอยช่วยเหลืองานบ้านที่หนักๆบ้าง แต่เกี่ยวกับเรื่อง
จัดการค่าใช้จ่าย และระบบของบ้านต้องตัดสินใจเอง โดยปรึกษาคุณพ่อบ้างที่
สําคัญๆ เพราะคุณพ่อรับราชการและต้องดูแลคุณแม่เป็นส่วนใหญ่ ภาระต่างๆก็

ต้องรับผิดชอบไปโดยปริยาย ทําให้ซาบซึ้งในเรื่องบรรยากาศของบ้านที่มีผู้ป่วยที่
ต้องรับการรักษาอย่างต่อเนื่องและต้องดูแลพิเศษได้เป็นอย่างดี

พอมาถึงปัจจุบันนี้ โรคต่างๆได้พัฒนาตัวเองขึ้นมา ให้ทันกับสมัยที่
เฟื่องเรื่องเทคโนโลยี มีโรคแปลกๆผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ซึ่งต้องใช้เวลาและเงินทอง
ในการรักษา โชคดีก็หายโชคร้ายก็ตายไปเลย ทั้งๆที่วิทยาการทางการรักษา ทั้ง

แพทย์และยาที่ก้าวไกล ก็ยังไม่ทันกับการเติบโตของโรคต่าง ๆ อยู่ดี สรุปว่าการ
เจ็บป่วยทั้งของตัวเอง และคนในครอบครัวนั้น ทําให้เป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทําให้ต้อง

เสียนํ้าตาตั้งแต่เจ็บป่วยจนถึงตายได้เลย