Page 158 - ผลงานวิชาการโครงการมหกรรมคุณภาพ โรงพยาบาลตรัง 2562
P. 158
ภาพสุดท้ายที่ติดตาหมอในคืนนั้น คือ แม่นอนกอดน้องบนเตียง ร้องเพลงกล่อมทั้งน ้าตาจนน้อง
หลับไป มีพ่อนั่งจับมือน้องข้างๆเตียง ปลดพันธนาการทุกเส้นทุกสาย ทั้งเลือด สาย OG เครื่องวัด O2 ออก
จากตัวน้อง คงไว้แค่ยา Fentanyl continue drip ซึ่งปรับจนน้องไม่ปวดและหอบเหนื่อยอีก ICU ที่เคยเสียงดัง
ระงม เปลี่ยนเป็นเสียงเพลงกล่อมเด็ก อาการทุรนทุรายเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง แม้หมอท าให้น้องรอดตายไม่ได้...
แต่หมอคงช่วยให้ ความร้อนรน ทุกข์ทรมานในจิตใจเด็กน้อยและพ่อแม่เบาบางลงได้บ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้น พี่หญิง พยาบาล PC โทรมาตั้งแต่เช้า บอกว่าน้องเสียชีวิตแล้วเมื่อเช้าตอนตีสาม และ
ชวนไปงานศพน้อง พร้อมพระอาจารย์ เราไปถึงวัดที่ อ.ย่านตาขาว ช่วงบ่าย ในงาน ศพน้อง นอนอยู่บนตั่ง
ใบหน้ายิ้มแย้ม เหมือนหลับไป บ่งบอกว่าช่วงสุดท้าย น้องน่าจะมีความสุข ส่วนแม่ เดินเข้ามากอดหมอและ
พี่หญิง หน้าตาสดชื่นขึ้น ร่องรอยความเศร้าลดลงมาก ดวงตาส่องประกายมีชีวิตชีวา ต่างจากเมื่อคืนโดย
สิ้นเชิง พร้อมบอกกับเราว่า “ขอบคุณหมอนะคะ ช่วงที่หนูเจ็บปวดที่สุด คือ ตอนที่รอว่าเมื่อไหร่หัวใจลูกจะ
หยุดเต้น มันเหมือนหัวใจเราบีบตามหัวใจลูก แต่พอเค้าจากไปอย่างสงบ เหมือนหลับไป หนูร้องไห้ให้เค้า
เป็นครั้งสุดท้าย แต่ตอนนี้หนูไม่รู้สึกเสียใจแล้ว เพราะหนูได้ท าเต็มที่ ดูแลลูกอย่างสุดความสามารถแล้ว
จริงๆ ขอบคุณหมอนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ” แล้วยิ้มให้เรา ด้วยรอยยิ้มที่มาจากใจ รอยยิ้มที่สื่อว่าใจ
เข้มแข็ง และพร้อมจะเดินต่อเพื่อฟันฝ่าอุปสรรคข้างหน้าต่อไปได้
หากไม่มีทีม Palliative ในวันนั้น... เด็กน้อยจะทุกข์ทรมานขนาดไหน จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ และ
ที่ส าคัญ พ่อแม่ของเด็ก คงจะรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต กับการที่ต้องทนเห็นลูกทรมาน... แม้ทีม Palliative จะช่วง
ให้น้องรอดจากความตายไม่ได้ แต่เราช่วยลดความทุกข์ทรมานให้คนที่ก าลังจะจากไป และช่วยให้คนที่ยัง
อยู่สามารถก้าวผ่านความเศร้า และยังอยู่ต่อไปได้ ด้วยใจที่เข้มแข็ง
พญ.ฐิตินาถ ทองข าดี กลุ่มงานเวชกรรมสังคม โรงพยาบาลตรัง
