Page 24 - Besson&Demona

BESSON I DEMONA
Srebrna łyżeczka
z XVIII w. – jedna
z niewielu ocalałych pamiątek z domu rodzinnego mojej matki.
Matka w mojej pamięci pozostała bardzo wymagająca. Na ten rys jej osobowości kolosalny wpływ miał dziadek Drecki, który wprawdzie swoim dzieciom zapewnił znakomite warunki życia, ale wychowywał je twardą ręką, bez kompromisów. Matka od dziecka była bardzo ambitna, starała się nie zawieść oczekiwań swojego ojca. Wszystko, co robiła, mu- siało być wykonane najlepiej jak można. Dlatego na pensji uzyskiwała bar- dzo dobre wyniki, a potem na wyższej uczelni rolniczej (SGGW) też mogła się pochwalić osiągnięciami. W ukończeniu studiów przeszkodził jej wy- buch pierwszej wojny światowej – musiała wyjechać z Warszawy. Drogowskazem w życiu maki była prawda i głęboka wiara w Boga i te war- tości wpajała nam od najmłodszych lat. Kłamstwo było dla niej czymś od- rażającym, czymś, co w ogóle nie mogło wchodzić w rachubę. Dzięki niej i dla nas, dzieci, takie myślenie było oczywiste. Wyrabiała w nas ambicję, aby w każdej dziedzinie postępować jak najlepiej i osiągać jak najwięcej. Od postępów w nauce zależały nasze różne przyjemności. Nawet kiedy by- łem już dorosły i zajmowałem kierownicze stanowisko, byłem pewien, że kiedy przyjedzie matka, nie omieszka mi zwrócić uwagę, jeśli uzna coś za niewłaściwe.
W dzieciństwie czasami się buntowałem, że innym dzieciom wolno to czy tamto, a mnie nie, że ode mnie wymaga się więcej niż od innych. Dopiero z perspektywy lat doceniłem i zrozumiałem, jak ta twarda szkoła przyda- ła mi się i przygotowała do radzenia sobie w życiu. W kontaktach z nami matka nigdy nie podnosiła głosu. Wszystkie uwagi, upomnienia przeka- zywała nam w sposób bardzo spokojny, a mimo to każde polecenie wyko- nywaliśmy natychmiast, bez dyskusji. Doskonale pamiętam tamtą, sprzed z górą osiemdziesięciu lat, wieczerzę wigilijną – siedzimy z moimi młod- szymi siostrami przy wspólnym stole z dorosłymi. Mam pięć lub sześć
– 22 –