Page 50 - De man die het nieuws voor wilde blijven

- Oh nee, hij sloot zijn ogen, liet zich schuin achterover glijden, sleepte met veel moeite zijn benen onder de dekens en probeerde te verdwijnen.
*
Sinds een paar dagen zat hij nu in zijn schrijfhuisje in de Morvan. Zijn ex-vrouw had hem gebracht, zeg maar afgeleverd, samen met zijn oudste dochter in de rol van verpleegster annex huishoudster. Ze had zijn dochter een reis naar Amerika beloofd als ze het drie maanden met hem uithield. Sanne was niet zijn lievelingskind, dat was eigenlijk zijn zoon, die leek meer op hem en had dus geen tijd om iets voor een ander te doen. Zijn ex had haar boodschappenautootje achtergelaten. Zijn eigen mooie oldtimer, zijn grote liefde, was meteen na het ongeluk naar de sloop gebracht, hem was niks gevraagd. Autorijden was er voor hem trouwens helemaal niet meer bij, zitten en een beetje schuifelen was het maximale. Woedend was hij bij vlagen, maar woede vroeg om een sterk lijf, zwak zijn en razend was geen vertoning, dat liet je op den duur vanzelf.
Het was diep in de zomer, eigenlijk al bijna herfst, toen hij zich na een periode van depressieve lamlendigheid afvroeg hoe hij zichzelf weer op gang kon krijgen. Dat hij geen inspiratie zou hebben, was een laffe smoes, vroeger werkte hij gewoon, inspiratie of geen inspiratie, hij ging zitten en na verloop van tijd werd hij bijna koortsig van de zin in schrijven. Het verhaal dat zich dan aan hem ontrolde greep hem en voerde hem langs situaties die hij zelf bedacht, alles kon en lukte afhankelijk van wat hij wilde dat er gebeurde. Maar de voorwaarde was wel dat hij in goede conditie moest zijn, een zware kater of het revalideren na een ongeluk
48