Page 71 - De man die het nieuws voor wilde blijven

gehalveerd, vond hij het verliezen van zijn eer nog het ergst. Hij had het land gediend tot aan de Turkse grens. Vier jaar lang had hij elk comfort ontbeerd om op de Balkan orde op zaken te stellen. Te paard wel te verstaan, te paard voor de troepen uit. Hij had het graag gedaan, maar nu zat hem het gebrek aan respect en waardering van zijn baas vreselijk dwars. Hij voelde zich wel zo verschrikkelijk beledigd dat de tranen in zijn ogen stonden.
- Wie nam het op voor nette mensen zoals hij, wie?
De dochter van de kaasboer was intussen terug in de winkel en had al menig onsje kaas afgesneden en ingepakt. Tussen de klanten door mijmerde ze wat over het leven en hoe dat voor haar zou uitpakken. Als het aan haar vader lag, dan zou ze tot zijn dood in de winkel blijven en hem ’s avonds gezelschap houden, maar als zij het voor het zeggen had dan vloog ze uit, maar waar heen? Het ergste vond ze nog dat er haast geen jonge mannen in de winkel kwamen, het waren allemaal huisvrouwen of dienstbodes, dus hoe moest ze ooit iemand ontmoeten. Als ze ’s avonds haar vader ophaalde uit het café ‘Tante Marie’ dan zag ze daar wel eens een jonge man, maar dat waren geen eerlijke hard werkende jongens, dat waren lapzwansen waar je niks aan had.
Vier uur in de middag verliet Swollo het huisje van zijn moeder aan de Vinkenstraat. Ze had hem met open armen ontvangen en meteen koffie gezet. Zijn moeder had honderduit verteld over zijn twee zusters die nog thuis woonden en over de nieuwe commensaal die voor wat extra inkomen zorgde. Stil had hij in de stoel van wijlen zijn vader zitten wachtten op het moment dat ze hem zou feliciteren met zijn verjaardag, dat uitbleef. Hij had het haar niet gevraagd, maar hij begreep uit haar verhalen dat het huisje propvol was, hij maakte daar geen schijn van kans. Verdrietig
69