Page 73 - De man die het nieuws voor wilde blijven

In het restaurant werden om zes uur de lampen aangestoken en de tafels gedekt. De tafellakens lagen er dan al, maar de borden en het bestek moesten nog op de juiste plek worden gelegd. Een groep meisjes in zwarte jurkjes met witte schorten rende door de grote zaal om alles in orde te maken. De discipline en de trefzekerheid was groot, fouten werden niet geduld. Door de klapdeur naar de keuken hoorde men het hoopgevende gerammel van pannen en potten, de ruimte vulde zich langzamerhand met de fijnste geuren. De meisjes watertanden vaak, maar moesten nog uren wachten tot zij de restjes zouden mogen opeten. Niet elke dag vlees, dat was te kostbaar, maar aardappels waren er altijd wel.
Het meisje van de kaaswinkel meldde zich, nadat ze haar vader verzorgd had achtergelaten, op de afgesproken tijd bij de achteringang van Kras waar Piet al stond te popelen. Ze had zich fris gewassen en andere kleren aangedaan. Ze rook geen kaaslucht meer en bovendien had ze wat Eau de Cologne van haar moeder opgedaan, ze was opgetogen maar liet het niet blijken.
- Ik heb het helemaal voor elkaar, zei hij, je mag in het restaurant eten.
- Dat vind ik hartstikke eng, dat durf ik niet.
- Doe niet zo stom, ik ben in de buurt, ... ik heb gezegd dat je mijn meisje bent.
Ze liet zich overtroeven en ging stil met hem mee naar een tafel aan de buitenrand vlak bij de keukendeur.
- Wat wil je drinken, vroeg Piet.
- Kweetniet, zei ze.
71