Page 166 - Bloedstollig en bloedingsneiging

154 Bloedstolling en bloedingsneiging
Afb. XI.2
Ontwikkeling van het aantal kroondocenten in de biochemie en moleculaire biologie in Nederland4
Het tweede kopstuk was Edward C. Slater, die in 1955
werd aangesteld als hoogleraar Fysiologische Chemie aan
de Medische Faculteit van de Universiteit van Amsterdam
(UvA). Slater was Australiër van geboorte maar was in
1948 gepromoveerd bij David Keilin in Cambridge. Laatst-
genoemde was één van de - ook door Kohler genoemde -
Britse kopstukken die de biochemie in Engeland tot ontwik-
keling brachten. Slater volgde hoogleraar Barend C.P. Jansen
op, die in 1954 was teruggetreden. De aanstelling van een
Engelstalige wetenschapper door de curatoren van de UvA
was een teken dat er nieuwe ontwikkelingen aan zaten te ko-
men. Net als Jansen zou Slater een vitamine-onderzoeker ge-
noemd kunnen worden en leek er sprake te zijn van behoud
van traditie. Maar Jansen voerde tevens het beheer over een
voedingslaboratorium en dat paste in het geheel niet bij het
werk van Slater. Laatstgenoemde was een specialist in de rol
van vitamines en cofactoren in het biochemisch proces van
de ademhalingsketen. Het eerste dat Slater dan ook deed was het afstoten van het voedingslab! Er zou een andere wind gaan waaien: fundamenteel in plaats van toegepast-wetenschappelijk onderzoek.9
Het derde kopstuk in de opkomst van de biochemie in Nederland was Laurens van Deenen, die in 1961 werd aangesteld als hoogleraar Biochemie in Utrecht. Van Deenen was ook een instituutsbouwer, zeker nadat Henk Westenbrink in 1964 relatief jong was overleden. Van Deenen was een echte ‘wereldreiziger’ met talloze internationale contacten; hij was zelfs in het buitenland bekender dan in Nederland. Gedurende bijna een kwart eeuw arriveerde er elke paar maanden wel een nieuwe post-doc uit Europa of de Verenigde Staten. Meestal brachten
Foto XI.1
E.C. Slater (1917-2016)