Page 95 - Bloedstollig en bloedingsneiging

VII. Jan Veltkamp als inspirator 83
Het was nog niet uitgemaakt bij welk ziekenhuis de centrale kliniek aansluiting zou zoe- ken maar de voorkeur ging sterk uit naar het Slotervaart ziekenhuis dat men op dat moment aan het bouwen was. Tegelijkertijd was duidelijk dat de opstellers van het rapport eerder aan een academisch ziekenhuis dachten, omdat daar alle specialismen voorhanden waren.
Het beheer van de Van Creveld-kliniek was in handen van de Nederlandse hemofilie Stich- ting (NHS) en die neigde ook naar het Slotervaart-ziekenhuis in Amsterdam-West. Een voor- waarde van de NHS en de NVHP was wel dat de hemofiliebehandeling in het Slotervaart een eigen karakter zou hebben, dus als een aparte kliniek was te herkennen.11 Inmiddels begon er binnen de NVHP enig gemor te ontstaan, met name over het feit dat Slotervaart vanuit het merendeel van het land moeilijk bereikbaar was.12
Slotervaart als locatie voor een hemofiliekliniek kwam echt onder vuur te liggen van de kant van de ouders van patiënten die regelmatig in Huizen werden behandeld. Zij keerden zich faliekant tegen Slotervaart als locatie. Er werd een lijst met vragen over het te volgen beleid verstuurd aan meer dan 260 adressen; van 164 werd een respons ontvangen. Bijna allemaal keerden zij zich tegen Slotervaart. De voornaamste redenen voor deze afwijzende houding waren: er kwam geen garantie dat er een afzonderlijke afdeling zou komen, uitsluitend voor hemofiliepatiënten; zij vreesden het ‘onpersoonlijke’ karakter van een gewoon ziekenhuis; een groot deel van de ervaren staf van de Van Creveld-kliniek had laten weten niet mee te gaan van Huizen naar Slotervaart; het te verlenen onderwijs kon niet op hetzelfde niveau plaatsvinden als in Huizen; in de stedelijke omgeving van Slotervaart was nauwelijks groen- voorziening; de voorziene locatie op de zesde verdieping zou leiden tot isolement; en ten- slotte, het was niet duidelijk of faciliteiten zoals orthopedie, revalidatie, psychosociale zorg en bezigheidstherapie een volwaardig niveau hadden zoals men van Huizen gewend was. De conclusie in het rapport van het oudercomité was dat slechts een klein deel van de ouders bereid was over te stappen naar Slotervaart. In aansluiting daarop besloten ook de behande- laars zich tegen het plan te keren.13 De behandelaars J.W. ten Cate (Wilhelmina Gasthuis, Amsterdam), I.A. Mochtar (Binnengasthuis, Amsterdam), J.J. Sixma, J.J. Veltkamp, J. Abel (Rotterdam) en C.Th. Smit Sibinga (Groningen) schreven op 25 september 1975 een brief aan de staatssecretaris van Volksgezondheid, waarin zij zich uitspraken tegen inpassing in Sloter- vaart. Zij wezen erop dat het Academisch Ziekenhuis van de Universiteit van Amsterdam (met 162 patiënten) een grote ervaring had op het gebied van hemofiliebehandeling. Daarom was het niet wenselijk om zo dichtbij een tweede centrum te vestigen.
Natuurlijk was een ander alternatief om van de hemofilie-afdeling van de Universiteit van Amsterdam een landelijk hemofiliecentrum te maken, maar de UvA was niet bereid om een dergelijke kliniek autonoom te maken. Als een duveltje uit een doosje werd tenslotte door de Rijksinspectie Volksgezondheid het Medisch Centrum Berg en Bosch bij Bilthoven als vestigingsmogelijkheid voor de kliniek voorgesteld. Dit voorstel kreeg de steun van het bestuur van de Nederlandse hemofilie Stichting.14
Berg en Bosch, aanvankelijk een sanatorium, lag in Bilthoven in een schitterende, bosrijke omgeving. Het centrum deed dienst als algemeen ziekenhuis voor Bilthoven en omgeving. Daarnaast waren er speciale afdelingen voor kinderen met astma, kinderen met suikerziekte en kinderen met (andere) chronische ziekten. Bovendien was er een band met het academisch ziekenhuis in Utrecht. De naam Van Creveld-kliniek bleef gehandhaafd, zowel uit eerbetoon jegens prof. Van Creveld alsook om het wetenschappelijk onderzoek te bevorderen met behulp van de aan de stichting toevertrouwde legaten.15