Page 23 - Geluk

“Zoals ik je weleens eerder heb verteld was ik driemaal in de tweede klas blijven zitten. Gesterkt door mijn hormonen was ik toch niet van plan om hoogleraar te worden en had zonder daar diep over na te denken besloten datgene te doen waartoe ik op aarde was, namelijk mijzelf zijn en daarvan te genieten. Ik was de oudste en de eigenwijste van de klas en had enig overwicht. Dat compenseerde de vrees dat ik niet slim genoeg was om geniaal te zijn. Een bijkomstigheid was dat de secretaresse van mijn vader de zus van een van de jongens uit mijn klas was. Dat had een voor mij onbegrijpelijke, maar aangename uitwerking. Mijn overwicht werd daardoor groter. De oude bromfiets werd zelfs een statussymbool. Zo een had alleen ík. Ik deed ertoe!
Klasgenoten die voor boekhouden goede cijfers haalden werden afgedaan als toekomstige kantoorklootjes. Waarom? Omdat ze niet, net als ik, slecht in dat vak scoorden. Met het doel de leraar op stang te jagen schreef ik onder elk moedwillig slecht en slordig gemaakt proefwerk heel puberaal Nog niet. Dat verhoogde mijn aanzien, zeker omdat de leraar dat pontificaal voorlas bij het uitdelen van mijn onvoldoendes. Overigens dat Puch-bezitters zich in toenemende mate graag in mijn aanwezigheid ophielden was bijvangst. Het draaide natuurlijk om Marjolein.”
Ben genoot ervan zijn dazige schooljaren aan betekenis te laten winnen. Dat revalueren was een missie die hij vol toewijding uitvoerde. Brian gunde hem dat plezier.
“Met enige regelmaat zette ik bij mij thuis feestjes op touw. Op zich was dat niet zo lastig te organiseren. De professor was nooit thuis, mijn moeder bemoeide zich er vanuit het hiernamaals niet mee en de drankkelder was immer goed gevuld. Zo zelfs dat de bres die wij er op zo’n avond in sloegen niet tot enige reactie bij het stiefmannetje leidde. Daarbij kwam
21